Կնոջ մահից հետո, ամուսինը մնաց մեն մենակ ու լքված. Բայց կիրակնօրյա մի զանգ, ամեն ինչ մի վայրկյանում տակն ու վրա արեց
Վիկտոր Սեմենովիչը բարձրահասակ, բավականին ուժեղ, յոթանասունամյա ծերունի է, ով արդեն չորս ամիս է, ինչ թա ղել է իր կնոջը և սովորում էր ապրել միայնակ: Վատ էր ստացվում, կարծես նա ընդհանրապես երբեք առանց նրա չի ապրել: Հաճախ խոսում էր ինքն իր հետ, որպեսզի ստանա արժեքավոր խորհուրդներ տնային տնտեսության վարման համար:Բայց Վիկտոր Սեմենիչին դա այնքան էլ չէր անհանգստացնում, քանի որ մասնագիտությամբ հոգեբու յժ է և սովոր է ամեն ինչ վերահսկողության տակ պահել ։ Սթ րեսից, մարդկանց հետ ինչ ասես, որ տեղի չի ունենում:Նա երեխաներ և թոռնիկներ չուներ և շատ էր տխրում այդ փաստի առթիվ:
Մի անգամ կիրակի առավոտյան, հնչեց հեռախոսի զանգը և Վիկտոր Սեմենիչին հանեց տաք բաղնիքից: Վիկտոր Սեմենիչը դրանից ոչ մի լավ բան չէր սպասում, նա արդեն չորս ամիս է ՝ կյանքից ոչ մի լավ բան չէր սպասում և իր կանխատեսումներում երբեք չէր սխալվում ։ Զանգել էր դռնապան-ուզբեկը և ուզբեկա-ռուսերենով ինչ որ բան էր ասում:Դա շատ տարօրինակ էր և անհանգստացնող, քանի որ ոչ մի դռնապանի Վիկտոր Սեմենիչը չի տվել իր հեռախոսահամարը, նա նույնիսկ նրանց անունները չգիտեր, պարզապես բարևում էր և անցնում:Ծերունին դժվարությամբ պարզեց, որ դռնապանը գտել է ինչ-որ կո րած <<սպիտակ շուն>>,
որի վզից իր հեռախոսահամարն է կախված եղել։Մի խոսքով, նրանք սպասում են մուտքի մոտ: Գլխավոր տարօրինակությունն այն էր, որ Վիկտոր Սեմենովիչը <<սպիտակ շուն>> երբեք չի ունեցել և ընդհանրապես միշտ դեմ է եղել տանը կենդանի պահելուն:Բայց ծերունին չհակաճառեց և իջավ ներքև։ Դ ժկամությամբ վերարկուն հագավ, ամեն դեպքում գրպանը մտցրեց գրիչը ինքնապաշտպանության համար և դուրս եկավ մուտքից ։Դռան մոտ ծ խում էին նարնջագույն բաճկոններով դռնապանները, իսկ ոտքերի տակ դողում էր փոքրիկ, անձրևից թաց, սպիտակ պիտբուլտերյերչիկը և զգուշությամբ նայում աջ ու ձախ։
Բայց հենց շնիկը նկատեց Վիկտոր Սեմենովիչին, դադարեց դ ողալ և նետվեց ծերունու գիրկը, ինչպես խե ղդվողը նետվում է փր կարարական շրջանակի մեջ ։ Դռնապանները ժպտացին և ասացին, որ ապրի շունը, որ գտավ տիրոջը և վերցրեցին իրենց ցախավելները և գնացին: Մտքերը Սեմենովիչի գլխում պտտվում էին քամու արագությամբ:Անցավ մեկ տարի, պրոֆեսորը թարմ տեսք ձեռք բերեց: ժամանակն ու ամենօրյա զբոսանքները անում էին իրենց գործը։ Փոքրիկ շնիկը վերածվել էր մի հսկայի, բայց շատ բարի բնավորությամբ: Վիկտոր Սեմենովիչը ամեն օր աշխատանքի էր տանում նրան իր հետ և արդեն ինստիտուտում հանում էր նրա դն չկալը:
Շունն ամբողջ օրը հլու հնազանդ նստում էր ամբիոնում և ժպտում նրան, ով հյուրասիրում է իրեն,․Մի օր պրոֆֆեսորի աշխատասենյակ մտավ ուսանողների մի մեծ խումբ, նրանք խաղացին շան հետ, իսկ հետո խոստովանեցին, որ ցանկանում էին որ ամեն ինչ լավ լինի և ներողություն խնդրեցին: Ոչ մի ամնեզիա չկար պրոֆֆեսորի մոտ, ուսանողները էլիտար խանութից գնել էին շանը, վզկապ էին պատվիրել, վրան գրել
պրոֆֆեսորի անունը և հեռախոսահամարը և պայմանավորվել դռնապանների հետ: Բայց, որ ամենակարևորն է, նախքան շնիկի ծն վելը, ամբիոնում գո ղացել էին Վիկտոր Սեմենովիչի հին գլխարկը: Այդ գլխարկի վրա մայրը ծ նել և կերակրել է շանը, ուստի նա շատ է սիրել իր տիրոջը, նախքան մուտքի մոտ իրենց առաջին, պատմական հանդիպումը:
