Ինչպես դաս տվեցի իմ երախտամոռ թոռնիկներին ինձ ծերանոց ուղարկելու համար
Երեխաներն ու թոռները պետք է հարգանքով վերաբերվեն իրենց ծեր ծնողներին: Ցավոք, դա միշտ չէ, որ այդպես է: Նույնիսկ ամենալավ ծնողները երբեմն բեռ են դառնում սեփական երեխաների համար: Բայց ծնողները, չնայած իրենց մեծ տարիքին և ուժի պակասին, կարող են պատժել ապերախտ երեխաներին։ : Զինաիդա Վասիլևնան ապրեց երկար և, ինչպես իրեն թվում էր, երջանիկ կյանք։ Կինը ամբողջ կյանքում աշխատել է գործարանում։ Նա ուներ ամուսին և երկու երեխա՝ Լիզան և Լեոնիդը։ Ցա վոք, ամուսինը հրաժեշտ տվեց երկրային կյանքին 50 տարեկանում՝ պա տերազմի ժամանակ ստացած վեր քերից։
Իր աշխատանքային ծառայությունների համար Զինաիդա Վասիլևնան բնակարան ստացավ, որտեղ նա ապրում էր ընտանիքի հետ: Երեխաները մեծացան և ստեղծեցին իրենց ընտանիքները: Ե՛վ որդին, և՛ դուստրը բնակարանի հետ կապված իրենց խնդիրներն ունեին, և սկսեցին ծրագրեր կազմել՝ մոր բնակարանին տիրանալու համար: Նրանք չէին ամաչում իրենց վե ճերից ու սկա նդալներից, նույնիսկ երբ մայրը 94 տարեկան էր։ Զինաիդա Վասիլևնան արդեն ծերացել էր։ Նա ուժ չուներ աչքերը բացելու։ Բայց նա լսում էր այն ամենը, ինչի մասին խոսում էին իր երեխաները:
Եղբայրն ու քույրը փորձում էին միմյանց ապացուցել, թե նրանցից ով ունի ավելի շատ իրավունքներ բնակարանի նկատմամբ: Լիզան վստահեցրեց, որ իրեն ավելի շատ է պետք բնակարանը։ Նա սպասում էր երկրորդ երեխայի լույս աշխարհ գալուն, իսկ ավագ դուստրը՝ Ռիտան, արդեն չափահաս էր։ Բացի այդ, ինչպես հավատում էր Լիզան, Լեոնիդը, որպես մարդ, պետք է ինքն իր ընտանիքին ապահովի բնակարանով։ Լեոնիդը պնդում էր, որ բնակարանն իրեն պետք է բաժին հասնի: Ի՞նչ ճակատագիր էր սպասում Զինաիդա Վասիլևնային: Եղբայր ու քույր որոշեցին մորը ծերանոց ուղարկել։
Լեոնիդն ու Լիզան վստահեցրնում էին Զինաիդա Վասիլևնային, որ այնտեղ լավ կլինի։ Նրանով այնտեղ կզբաղվեն փորձառու մասնագետները։ Լեոնիդը նույնիսկ տուն-ինտերնատն իսկական հանգստավայր էր անվանում ու ինքն էլ ցանկություն էր հայտնում գնալ այնտեղ։ Այն բանից հետո, երբ տատիկը կտրականապես հրաժարվեց տեղափոխվել ծերանոց, երեխաները հրաժարվեցին վճարել բու ժքրոջը, ով գալիս էր խնամելու ծեր կնոջը: Դաշան՝ բու ժքույրը չդադարեցրեց իր այցելությունները, Դաշան ամեն օր գալիս էր Զինաիդա Վասիլևնայի տուն, մաքրում էր բնակարանը, ճաշ պատրաստում և օգնում էր տատիկին ամեն ինչում:
Դաշան հարազատներ չուներ: Նրա ծնողները զո հվել են ավտովթա րից: Շաբաթներ անց Զինաիդա Վասիլևնան մա հացավ: Տարեց կին իր բնակարանը կտակել էր Դաշային: Նրա երեխաները դիմեցին ոս տիկա նություն, քանի որ նրանք Դաշային համարում էին խար դախ։ Արդեն բաժանմունքում Դաշան հանդիպեց նրանց հետ։ Լեոնիդն ու Լիզան սպ առնացին սպա նել նրան, եթե աղջիկը չհրաժարվի իր ժառանգությունից։
Դաշան հեռացավ, բայց չհրաժարվեց բնակարանից։ Նա որոշեց վաճառել տունը և գումարով բացել տարեցների համար ջերմ ու հարմարավետ հաստատություն, որտեղ տարեցներին կվերաբերվեն սիրով և հարգանքով։ Լքված տարեց մարդիկ գոնե իրենց օրերի վերջում պետք է զգան իսկական երջանկությունը, որից զրկված են իրենց երեխաների եսասիրության և դաժանության պատճառով:
