Հասկանում էի, որ մայրս մահանում է, բայց ոչինչ չէի կարողանում անել․ Ողջ գիշեր լուռ արտասվեցի

ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ

Հասկանում էի, որ մայրս մահանում է, բայց ոչինչ չէի կարողանում անել․ Ողջ գիշեր լուռ արտասվեցի

Ես 14 տարեկան էի: Մայրս լուրջ հիվանդ էր, նա դժվարությամբ էր տեղաշարժվում: Բայց այդ ժամանակ ինձ թվում էր, որ նա անհաղթելի է: Ես չէի հասկանում, որ քաղցկեղը խոցել է նրա մարմինը:Բայց մայրս իսկական մարտիկ էր:

Նա 2 տարի չէր հանձնվում: Չնայած հիվանդությանը, քայլում էր տանը, պատրաստում էր ինձ համար, կատարում էր գրեթե ամբողջ տան աշխատանքը:

Իսկ հետո նա գամվեց անկողնուն: Ես ամեն օր լսում էր բժշկական սարքավորման ձայնը և մորս խռպոտ շնչառությունը:Մի գիշեր էլ լսեցի, որ մայրս խեղդվում է: Վազեցի նրա սենյակ և տեսա, որ նա ընկած է գետնին: Ասաց, որ երևի կոտրել է ողնաշարը:

Այդ դեպքից հետո նա երկու ամիս անցկացրեց հիվանդանոցում:Երբեք չեմ մոռանա, ինչպես նա 3 ամիս առաջ, երբ դեռ քայլում էր, ինձ ու հորս ասաց, որ գնում ենք այգի: Նա նույնիսկ լավաշով բրդուճներ պատրաստեց մեզ համար:

Մայրս միշտ հիանալի բրդուճներ էր պատրաստում: Եվ որքան վատանում էր նրա վիճակը, այդքան ավելի շատ էր պնդում, որ ինքը պիտի պատրաստի, որ ես հետս տանեմ դպրոց:

Մայրս մի կերպ էր վեր կենում անկողնուց, իսկ ես ինձ մեղավոր էի զգում, որ ոչինչ չեմ կարող անել: Նա ուզում էր պատրաստել ինձ համար: Նա միշտ ամեն ինչ անում էր ինձ համար…

Ես շոկի մեջ էի, երբ ինձ զանգեցին հիվանդանոցից և ասացին, որ մորս վիճակը վատացել է: Մայրս տեսավ ինձ, ժպտաց և շունչ քաշեց վերջին անգամ…

Ես ամբողջ գիշեր արտասվեցի, առավոտյան ինձ շատ վատ էի զգում, հասկացա, որ սարսափելի քաղցած եմ: Բացեցի սառնարանը և տեսա, որ մայրս 4-5 օրվա ուտելիք է պատրաստել, և ավելի ուժգին սկսեցի արտասվել…

Հիմա ես ունեմ իմ սեփական ռեստորանը, բայց ինչ էլ պատրաստեմ, չի համեմատվի մորս պատրաստածի հետ: Առաջ ես շատ փոքր էի, որ գիտակցեի դա…

Оцените статью