Ամուսինս լքեց ինձ վթարի ենթարկվելուց հետո, ասաց, որ ես ապագա չունեմ, բայց ես չհանձնվեցի․ ՈՒ տեսեք ինչ եղավ․․․
Հավանաբար, վաղ թե ուշ բոլորը մտածում են, թե ինչպես սկսել կյանքը զրոյից: Ոմանց համար բավական է ամբողջ կամքը բռունցքի մեջ վերցնել և անել առաջին քայլը։ Իսկ ինչ-որ մեկը չի կարողաում որոշում կայացնել, քանի դեռ չի հանդիպել մի մարդու, ով կօգնի նրան այս հարցում:
Երբ վթարի ենթարկվեցի, ամուսինս ինձ լքեց հետևյալ խոսքերն ասելով՝ «Ես դեռ պետք է ապրեմ և վայելեմ կանքը, բայց դու ապագա չունես»։ Այո, ես երկար մնացի հիվանդանոցում, հետո նստեցի անվասայլակ ու գնացի տուն։ Ես հատուկ խնամքի կարիք ունեի, բայց միշտ գիտեի, որ վաղ թե ուշ ամեն ինչ կավարտվի։
Բայց ամուսինս այլ կերպ էր մտածում։ Նա ինձ նայում էր խղճահարությամբ և զզվանքով։ Ես սարսափելի վիճակում էի, բայց դիմացա: Ես հավատում էի, որ մի օր կհասկանամ, թե ինչպես սկսել կյանքը զրոյից, և կանեմ դա։ Վթարից հետո սկեսուրս առաջարկեց որոշ ժամանակ խնամել աղջկաս, մինչև ես կազդուրվեի և ես համաձայնեցի, որովհետև նրան նայող չկար։ Եվ ես չէի ուզում, որ աղջիկս ինձ տեսնի նման սարսափելի վիճակում։
Կամաց-կամաց սկսեցի ուշքի գալ։ Եվ իմ առջև հայտնվեցին բազմաթիվ նոր չլուծված խնդիրներ։ Օրինակ՝ աշխատանքի ու փողի բացակայություն։ Ժամանակին աշխատում էի տեքստիլի գործարանում, իսկ հիմա դա հնարավոր չէ։ Ամեն երեկո ես գնում էի տան մոտ գտնվող այգի կամ պարզապես նստում էի բակում: Մի անգամ այնտեղ պատահաբար հանդիպեցի Անդրանիկին՝ իմ վաղեմի ծանոթին։ Մենք ծանոթեցել էինք համալսարանում, բայց այդ ժամանակ ես նոր էի ամուսնացել, և մեր շփումը ընդհատվեց։
Անդրեյը ցնցվեց, երբ իմացավ իմ պատմությունը։ Ես նրան թեյի հրավիրեցի և նա ինձ առաջարկեց կես դրույքով աշխատել իրենց խմբագրությունում։ Հնարավոր էր տնից աշխատել, և ես շատ ուրախացա և հաճուքով համաձանեցի։
Ինձ իմ աշխատանքին ավելի լավ ծանոթացնելու համար Անդրեյը սկսեց ավելի հաճախ այցելել ինձ։ Ես տեսնում էի, թե որքան է նա մտահոգվում իմ առողջութամբ։ Երբեմն նա պատահաբար դիպչում էր ձեռքիս, իսկ հետո սկսում էր իր օգնությունն առաջարկել տնաին գործերում։ Ես ամաչում էի, բայց, անկեղծ ասած նա ինձ դուր էր գալիս։ Ինչ-որ պահի նա խոստովանեց, որ ինձ սիրել է դեռ համալսարանի տարիներից սկսած։ Իսկ հետո երբ ես ամուսնացա, նա ուղղակի անհետացավ իմ կյանքից: Բայց հիմա, երբ այստեղ է, իմ կողքին, հասկանում է, որ սիրում է առաջվա նման։
Այս խոստովանությունն ինձ խորապես հուզեց. Ես չէի ուզում շտապել, բայց որքան շատ էի Անդրանիկի կողքին, այնքան ավելի էի համոզվում, որ նա հենց իմ տղամարդն է։ Մի քանի ամիս անց մենք օրինականացրեցինք մեր հարաբերութունները և սկսեցինք միասին ապրել։ Նրա շնորհիվ ես վերջապես կարողացա ետ վերցնել աղջկաս և մտածել իմ առողջութան մասին։
Ինչ-որ պահի ես սկսեցի զգալ ոտքերս։ Շատ էր ցավում, բայց ես հասկացա, որ եթե ինչ-որ բան եմ զգում, ուրեմն հնարավորություն ունեմ ապաքինվելու։ Սկսվեց վերականգնողական երկար շրջան։ Ես աշխատում էի հեռակա կարգով և խնամում աղջկաս, Անդրանիկն աշխատում էր ամբողջ ընտանիքի բարօրության համար։ Ի դեպ, նա անմիջապես սիրեց և ընդունեց երեխայիս։
Կյանքը կամաց-կամաց սկսեց լավանալ, մինչև ինչ-որ պահի նախկին ամուսինս թակեց մեր դուռը։ Նա ասաց. «Ներիր ինձ, խնդրում եմ։ Ես այնքան սխալ էի քո հանդեպ»։ Ես պարզապես խղճացի նրան և ասացի. «Կներես, բայց ես դեռ պետք է ապրեմ և վայելեմ կանքը, իսկ դու ապագա չունես։ Հեռացիր»։ Ես շրխկացրեցի դուռը նրա դեմքին և մտա տուն։ Կյանքը շարունակվում է։
Երբեք չգիտես, թե ինչի կարող է հանգեցնել վաղեմի ծանոթի հետ պատահական հանդիպումը։ Ինձ համար դժբախտ պատահարն ու ստացած խդիրն ավելի շատ փորձություն դարձավ ինձ համար։ Սակայն հենց դրա շնորհիվ ես գտա իսկական կանացի երջանկություն։
