Տասներկու տարվա համատեղ կյանքի ընթացքում կինս իրեն երբեք այդպիսի բան
թույլ չէր տվել․ Օրեր առաջ ինձ մի այնպիսի առա-
ջարկություն արեց, որ․․․Ես ու կինս արդեն 12 տարի միասին էինք ապրում, երբ նա ցանկացավ, որ մի ուրիշ կն ոջ հրավիրեմ ընթրի-
քի և կինո:Նա ինձ ասաց.
-Ես քեզ սիրում եմ, բայց և գիտեմ, որ մի կին կա, ով նույնպես սիրում է քեզ և ցանկանում հետդ ժամանակ անցկացնել:
Կինս խոսում էր մորս մասին: Հայրս մահ ացել է 19 տարի առաջ, և մայրիկս այդքան տարիներ միայնակ է ապ-րել:Այդ երեկո ես զան-
գեցի մորս, որ նրան հրավիրեմ ընթրիքի:
-Ի՞նչ է պա տահել, քեզ հետ ամեն ինչ լա՞վ է, — առա ջին բանն էր, որ ասաց մայրս:
Հետո նա ասաց, որ շատ է ցանկանում ինձ հետ ժամանակ անցկացնել, ես նրա ձայնից զգացի,որ շատ ուրախացավ:
-Ես ընկերուհիներիս ասել եմ,որ որդուս հետ այսօր ռես տորան եմ գնալու,նրանք բոլորը մի քիչ նախան ձեցին ինձ,-հպարտությամբ
ասաց մայրիկս, երբ հաջորդ օրը մեք ենայով գնացի նրա հետևից:
Մենք գնացինք ռես տորան: Երբ ես տվեցի մենյուն մայր իկիս, նա մեկ-երկու րոպե նայեց և վերադար ձրեց ինձ, ասաց, որ ինքս մի
բան ընտրեմ: Մորս աչքերը լավ չէին տեսնում…Հետո մայրիկս նայեց ինձ և թախծոտ ժպտա-լով ասաց.
-Երբ դու փոքր էիր, մենյուն ես էի կար դում քեզ համար, դու այդ ժամ անակ չգիտեիր տառերը…
Մենք տարված զրուցում էինք, այնքան կարոտ կար մեր մեջ, և մեծ տխրո ւթյուն, որը պար բերաբար փոխարինվում էր ուրախութ-
յամբ: Անբացատրելի զգացմունք էր: Պատա հաբար նկատ եցինք, որ կինոյից ուշա ցել ենք:Երբ ես նրան տարա տուն, մայրս ասաց.
-Ես քեզ հետ ևս մի անգամ կգամ ռեստորան: Բայց այս անգամ ես եմ քեզ հրավիրում:
Ես համաձայնեցի:Մի քանի օր անց մայրս մահա ցավ սրտի կաթվածից…դա այնքան անսպ ասելի էր, որ ես նրա համար ինչ-որ բան
անելու հնարավորո ւթյուն չունեցա…Մորս տանը մի երկտող գտա, որտեղ գրված էր.
-Ես այն նույն ռեստ որանում սեղան եմ պատ վիրել և վճարել եմ հաշիվը: Կտրոնը ծրարի մեջ է: Ես վստահ չեմ, որ կկարողանամ կր-
կին ընթրել քեզ հետ, այնուա մենայնիվ, երկու հոգու համար եմ վճարել: Քեզ և կնոջդ համար:
Երևի չեմ կարողանա բացատրել, թե ինձ համար ինչ էր նշանակում այն ընթրիքը…Որդիս, ես սիրում եմ քեզ…
