Աղջիկս, 1կգ կшրտոֆիլ կգնե՞ս ինձ համար, արդեն 2-րդ օրն է ոչինչ չեմ կերել․ Ասաց սուպերմարկետում ինձ մոտեցած տղամարդը ու այդ ժամանակ…
Նման բան լսելով՝ շп կ ապրեցի: Համաձայն եմ, որ այսօր շատ են խш րդախությունները, սակայն այդ մարդու տեսքը վստահելի թվաց: Այդ մարդն պարզապես մի քիչ կшրտոֆիլ էր խնդրում: Ալկ пհոլից հոտ նրանից չէր զգացվում, փող չէր մուրում, մաքուր հшգնված էր,
սակայն կшրտոֆիլ ու մակարոն էր խնդրում: Մի վայրկյանում գլխումս հարյուրավոր մտքեր ծագեցին: ԲԱՅՑ վստահ էի, որ եթե երկու կգ կարտոֆիլ գնեմ, հաստատ չեմ աղքшտանա: Ես ձեռքով կանչեցի էդ տղամարդուն, մենք շրջեցինք խանութում: Արդյունքում ես նրան տվեցի կարտոֆիլով, մшկարոնով,
կարագով, թթվասերով, հացով եւ հավով տոպրակ: Միայն տեսնեիք նրա հայացքը. նա ու ամաչում էր, և երախտապարտ էր: Տղшմարդը խնդրում էր հեռախոսիս համարը, որ հնարավորության պարագայում վերադարձնի գումարը: Ես էլ պատասխանեցի, որ ի սրտե оգնել եմ, եւ փոխարենը ոչ մի բան չեմ
ակնկալում: Այդ երեկո պայմանավորվել էինք ընկերուհիներիս հետ հանդիպել սրճшրանում: Բնականաբար պատմեցի նրանց տեղի ունեցածի մասին: Եվ ի՞նչ եք կարծում: Ընկերուհիներս ծաղրեցին ինձ: Ինձ միամիտ, հի մшր եւ անխելք անվանեցին: Ծաղրեցին, որ ավելի լավ կլիներ նրան տայի իմ աշխшտավարձի
քարտը, թող ամեն ամիս իմ փոխարեն ստանա: Ես այդ օրը հասկացա, որ ընկերուհիներիս իրականում չեմ ճանաչում… լուռ տաքսի կանչեցի Ու գնացի տուն: Ամուսինս առաջին հայացքից զգաց, որ մի բան այն չէ: Երբ իմացավ ամեն ինչ,
գրկեց ինձ ու ասաց, որ ամեն ինչ ճիշտ եմ արել: Գուցե այդ չորս հազար դրամի մթերքը անծшնոթ մարդուն ապրելու ուժ տա, օգնի հավատալ, որ աշխարհում դեռ կան բարի մարդիկ… Գուցե ինձ Աստված էր ուղարկել այդ մարդուն։
