25 տարեկան եմ, ամուսնացած ունեմ 5-ամյա որդի․ Այն, ինչ նա արեց, արդեն երկար ժամանակ ինձ հանգիստ չի տալիս
Իմ անունը Մարիամ է, 25 տարեկան եմ, 7 ամյա տղայի մայր եմ: Նրան ունեցել եմ բավականին վաղ տարիքում, ես չէի էլ մտածում իմ հետագա կյանքի մասին: Վերջին տարիներին ինձ լիովին նվիրել եմ որդուս:
Չունեմ բարձրագույն կրթություն, ինչպես նաև լավ աշխատանք; Հսկիչ-վաճառողուհու գործն այնքան էլ եկամտաբեր չէ:
Որդուս ապագան առանց կրթության չեմ պատկերացնում, և կանեմ ամեն ինչ, որ նրան ամեն ինչով ապահովեմ: Նա սովորում է լավ դպրոցում, իսկ ես տալիս եմ իմ վերջին գումարը, որպիսի վճարեմ դրա համար:
Ուսուսցչուհին մի օր պարզ թվացող հանձնարարություն տվեց. պետք էր դպրոց տանել ամենասիրելի առարկան և դրա մասին փոքր պատմվածք գրել:
Բոլորը տարբեր իրեր բերեցին. կրիա, շնիկ, նոր պլանշետ, թանկարժեք հեռախոս:
Իսկ որդիս տարավ ինձ…արցունքներս խեղդում էին, երբ կարդում էի նրա գրած շարադրությունը:Նա ինձ սիրում է ոչ թե գումարի համար, այլ իսկական, մաքուր և մանկական սիրով:
Ես նրա համար անում եմ այն, ինչ կարողանում եմ: Շուն եմ գնել, ոչ թանկարժեք, այլ այնպիսին, որը թույլ է տվել բյուջես:
Բայց այդ ամենը կարևոր չէ. արժեք ունի միայն որդուս սերն իմ հանդեպ:
