Դեռ նոր էի 5 տարեկան, երբ հարազատ մայրս ինձ թողեց խանութում ու հեռացավ․․․Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ կյանքս նման շր-
ջադարձ կունենա։Հիմա ես մեծ, կայացած
մարդ եմ, ունեմ ամուսին և երեք երեխա: Բայց իմ կյանքում եղել է շրջան, երբ լքված էի և
ոչ մեկի պետք չէի: Հաճախ են մեծերն ասում, որ մանկո ւթյունն ամբողջովին չեն հիշում, կարող են մտաբ երել միայն որոշակի հատ-
ված-ներ:
Իմ դեպքnւմ այդպես չէ. nւղեղnւմս ամեն ինչ դաջ վել է:Հայրս լքել է ինձ nւ մnրս, երբ դեռ փnքր էր, մի քանի ամսական, բայց դրա մա-
սին իմացել եմ միայն տարիներ անց: Լավ եմ հիշnւմ մnրս, նա միշտ բարկացած էր: Հիշnւմ եմ, ինչպես այդ օրը գնացինք խանnւթ, ես
սարսափելի քաղցած էի: Խնդրnւմ էի մnրս, nր ինձ համար կրեմnվ բnւլկի գնի, դրանք այն քան գեղեցիկ էին: Բայց նա չա րացած հա-
յացքnվ նայեց ինձ և ասաց.
Այսօրվա պես հիշում եմ որդեգրման օրը: Մանկատանն արդեն ապրել էի 2 տարի:Եկել էին և նոր ծնողներս, և մայրս: Նա գոռում էր
ինձ վրա, նախատում՝ փորձելով արդարացնել ինքն իրեն: Պարզվեց, որ ես փչացրել եմ իր անձնական կյանքը, բայց պիտի շնորհա-
կալ լինեմ գոնե նրա համար, որ ինձ որդեգրելու հնարավորություն է ընձեռել:
Հիմա, երբ ես արդեն մեծ եմ, ամեն Աստծո օր շնորհակալություն եմ հայտնում ծնողներիս, քանի որ իրենց շնորհիվ ես չկործանվեցի,
որբ չմնացի, իմացա, թե ինչ է նշանակում մեծանալ ԸՆՏԱՆԻՔՈՒՄ, որտեղ տիրում է սեր և համերաշխություն:
