Բարձրացա ավտոբուս, առաջացա, նստեցի, ականջակալներս դրեցի ու .հանկարծ նկատեցի, որ բոլորը վազում են ավտոբուսի հետևամաս
Ավտոբուսը մոտեցա վ կանգառին և ես տեսնելով, որ ավտոուսում շատ ուղևորներ չկան ուրախացա: Չեմ սիրում, երբ ավտոբուսը լեփ-լեցուն է լինում: Բարձրացա, նստեցի ազատ նստարանին, ականջակալներս դրեցի ու սկսեցի լսել իմ սիրած երգը: Հանկարծ զգացի, որ ավտոբուսում խառնաշփոթ է, բոլորը շտապում են հետևամաս: Ականջակալներս հանեցի ու հասկացա թե ինչ է տեղի ունենում: Ավտոբուսի հետևամասում մի հղի կին էր նստած, նրա դեմքից զգացվում էր, որ սար սափելի ցա վերի մեջ է: Մի տարեց կին շոյում էր նրա գլուխը:
Հղի կինը ցա վից գալարվում էր, և ասես շուրջը ոչինչ չէր նկատում; Հանկարծ նրա նստարանի տակ արյան հետքեր երևացին: Այդ պահին ավտոբուսի վարորդը բարձրաձայն ասաց. — Հաջորդ կանգառը ծն նդատուն: Եվ նստելով ղեկի մոտ մեծ արագությամբ սլա ցավ մոտակա ծն նդատունը, չնայած, որ դա նրա երթուղուց դուրս էր: Ավտուբուսի մեջ գտնվողներս շատ լարված էինք, նստատեղի տակ արյան հետքը գնալով մեծանում էր:Վարորդը այնպիսի մեծ արագությամբ էր սլանում, որ մի քանի րոպեից հասանք ծնն դատուն:
Ծն նդատան մուտքի մոտ նա կայանեց ավտոբուսը և արագ կնոջը գրկելով վազեցրեց ներս: Կնոջ պայուսակը ավտոբուսի մեջ էր, ես նրա պայուսակի մեջ գտա բջջային հեռախոսը, որոնեցի ամուսնու հեռախոսահամարը և զանգահարեցի ու ամուսնուն պատմեցինք կատարվածը: 5 րոպե չանցած ամուսնու ամվտոմեքենան սրընթաց մտավ հի վանդանոցի բակ, նա արագ իջամ մեքենայից ու շտապ քայլերով մտավ ներս: Մենք բոլորս, ավտոբուսի ուղևորներս, որ օտար մարդիկ էինք և իրար չէինք ճանաչում, հարազատի նման անհամբեր սպասում էին ավտոբուսի «փոքրիկ ուղևորի» լույս աշխարհ գալուն:
Որոշ ժամանակ անց, ամուսինը ուրախ դուրս եկավ հի վանդանոցի շենքից. — Ծն վեց, որդիս, ծն վեց: Մենք բոլորս գրկախառնվեցինք, շնորհավորեցինք նորաթուխ հայրիկին: Նորածն ի հայրը ձեռքը մեկնեց ավտոբուսի
վարորդին և աաաց. — Շնորհակալ եմ եղբայր, եթե շտապ չհասցնեիր, չեմ էլ ուզում մտածել, թե ինչ կարող էր պատահել: Մինչև այսօր ես չէի որոշել ինչ անունով եմ կոչելու որդուս, բայց հիմա հաստատ գիտեմ: Ես նրան կկոչեմ քո անունով:
