Ամանորի նախօրյակին ավտոբուսում պատահած այս դեպքը երբեք չեմ մոռանա․․․Տարեց տատիկին ոչ ոք չէր ցանկանում տեղ զիջել
Ամանորի նախօրյակին ավտոբուսում պատահած այս դեպքը երբեք չեմ մոռանա․․․Տարեց տատիկին ոչ ոք չէր ցանկանում տեղ զիջել…Միւս կողմէ Lone Star School Of Music մեծ խնջոյք մը ունեցաւ…
Տատիկին ոչ ոք տեղ չէր զիջում երթուղայինում, իսկ ինչ տեղի ուն եցավ ուղղակի հրաշք էր․..Իմ գործընկեր Արմենը ամբողջ երիտա-
սարդությունն անցկացրել է սպորտով զբաղվելով՝ թեթև ատլետիկա,ֆուտբոլ,հոկեյ:Բայց այժմ՝ 30 տարե կանում,ծնկների հետ կապ-
ված լուրջ խնդիրներ ունի, նրան շատ դժվար է քայլել, բժիշկները ոչինչ չեն կարողանում ասել, իսկ վիրահատությունը շատ թանկ է,
նաև պետք է Գերմանիա գնալ:
Մեկ ամիս առաջ երթուղայինով վերադառնում էինք աշխատանքից: Կանգառում մի աննկատ տատիկ նստեց, բացի Արմենից՝ նրան
ոչ ոք տեղ չզիջեց: Տատիկը շնորհակալություն հայտնեց ընկերոջս, ինչին նա ուղղակի ժպտաց: Բայց նրա համար կանգնելն այդքան
էլ հեշտ չէ:Արմենի համար ավելի հեշտ է քայլել կամ նստել, երբ նա անշարժ կանգնում է, նրա մոտ սարսափելի ցավեր են սկսում: Եվ
ահա նա կանգնած է, քիչ է մնում, որ ցավից ուշագնաց լինի, տատիկը նկատեց դա և ձեռքը դրեց նրա ծնկներին:
Արմենը մի փոքր ամաչեց, բայց մի րոպե անց ցավը թեթև ացավ:Մի քանի կան գառից մենք իջանք: Ընկերս չէր կարողանում հանգս-
տանալ, ոտքերում այդպիսի թեթևություն նա վաղուց չէր զգացել: Թե դա ինչ էր՝ կախարդանք թե ինքնաներշնչանք, պարզ չէր, բայց
Արմենը արդեն մեկ ամիս է ոտքերում ցավ չի զգում…
