Մայրդ էլ չկա, տունը իմն է հավաքիր իրերդ ու․․․Ես հորիցս նման բան չէի սպասում։
Մենք իդեալական ընտանիք էինք,մայրիկս և հա
յրիկս շատ էին սիրում իրար, բայց, երբ ես 6 տարեկան էի, հայրս վթարից մահացավ: Մեր տանն ամեն բան փոխվեց: Մայրս շատ էր
հոգնում,շատ էր աշխատում ինձ պահելու համար:Որոշ ժամանակ անց նա ծանոթացավ Վանյա անունով մի տղամարդու հետ: Մայ-
րս իսկապես իսրում էր նրան:
Այդ տղամարդը սկսեց մեզ հետ ապրել:Ես նրան հայրիկ էի ասում,քանի որ նա ինձ իսկապես դուր էր գալիս:Մայրս իսկապես երջա-
նիկ էր նրա կողքին,սակայն ամեն ինչ փոխվեց,երբ Վանյան սկսեց խմել:Օղու պատճառով մեր տանը միշտ կռիվներ էին:Մայրս վեր-
ցնում էր նրա ձեռքից շշերը,սակայն Վանյան ծեծում էր նրան դրա համար:Մի անգամ ես նույնպես փորձեցի վերցնել նրա ձեռքից օ-
ղու շիշը և արդյունքում հայտնվեցի գետնին պառկած.գիտակցությունս կորցրել էի գլխիս հարվածից:Մայրս գրկել էր ինձ և ասում
էր.
-Իմ արեգակ,ամեն բան լավ կլինի,պետք է մի փոքր սպասել:
Առավոտյան,երբ արթնացա,մայրիկս արդեն նախաճաշ էր պատրաստում, սեղանի մոտ նստած էր Վանյան:Ես լվացվեցի, նախաճա
շեցի և իջա բակ՝ խաղալու:Երբ վերադարձա,մայրիկն արդեն տանը չէր:
-Իսկ որտե՞ղ է մայրիկը,-հարցրի ես,-ու՞ր է գնացել
-Մայրիկիդ հիվանդանոց են տարել,իսկ դու անցիր բաժակները լվա,մայրդ չհասցրեց ավարտել:
Ես շատ վախեցա և վազեցի հարևանուհու մոտ:Ես շատ էի անհանգստանում մայրիկիս համար,մեր հարևանուհին խոստացավ հա-
ջորդ օրը տանել ինձ մայրիկիս մոտ: Ես ամբողջ գիշեր չկարողացա քնել:Վանյան նույնպես ամբողջ գիշեր հյուր ասենյակում նստած
մնաց, ես վախենում էի շարժվել:Առավոտյան ես թաքուն դուրս եկա տնից և վազեցի հարև անուհու մոտ: Մենք գնացինք մայրիկինտեսակցության:
Հիվանդանոցում մեզ դիմավորեց գլխավոր բժիշկը:-Ցավում եմ,սակայն կնոջ վնասվածքները կյանքի հետ անհամատեղելի էին: Վիրա
հատության ժամ անակ նրա սիրտը չդիմացավ:Ես չէի ուզում հավատալ բժշկի խոսքերին,սկսեցի վազել միջ անցքով, հոգիս լցվել էր,
խոսել չէի կարողանում:Բացում էի հերթով բոլոր դռները,որպեսզի մայրիկիս գտնեմ:
Ես կանչում էի նրան,սակայն մայրիկս չկար:Հարևանուհի Մաշա տատիկը գրկեց ինձ և սկսեց հանգստացնել:Ինձ այդ պահին միայն
մայրս էր պետք,ուրիշ ոչ ոք:Երբ տուն վերադարձանք,Վանյան քնած էր:Ես լուռ մտա իմ սենյակ:Առավոտյան ես վեր թռա Վանյայի գո-
ռոցներից:Նա մտավ իմ սենյակ և բղավեց.
-Դուրս կորի՛ր,մայրդ այլևս չկա,սա իմ տունն է:Չեմ ուզում տեսնել քեզ:
Ես մի քանի շոր վերցրի և դուրս եկա տնից:Ես անդադր լացում էի,չգիտեի ուր գնալ:Հարևանուհի Մաշա տատիկը իր տուն տարավ
ինձ և փորձեց հանգստացնել:
-Մի լացիր,նա անպայման կպատժվի իր արարքների համար:
Մաշա տատիկը բողոք գրեց Վանյայի վրա ոստիկանությունում, և նրան ձերբակալեցին:Նա վերցրեց իմ խնամակալությունը,տունը
օրենքով ինձ վերադարձրին,սակայն ես Մաշա տատիկի հետ էի ապրում:Մեր տունը մենք վարձով տվեցինք:Այս գումարները նա պա-
հում էր,որպեսզի ինձ տա չափահաս դառնալուցս հետո:
Այժմ ես ամուսնացած եմ,որդի ունեմ Մաշա տատիկը մեզ հետ է ապրում:Նա ինձ համար հարազատ մոր պես է:Ես նրան մինչև կյան-
քիս վերջ շնորհակալ կլինեմ:Չեմ էլ ուզում պատկերացնել,թե ինչ կլիներ ինձ հետ,եթե նա չլիներ իմ կյանքում:
