Մայրս միայն մի աչք ուներ. ես նրան տանել չէի կարողանում… Պատմություն, որից անհնար է չփշաքաղվել…
Մայրս միայն մի ա չք ուներ: Ես նրան տանել չէի կարողանում, որովհետև ամաչում էի նրա պատճառով և նրա համար, որ միշտ ստիպված էի տանել այդ ամո թանքը: Նա աշխատում էր դպրոցում. խոհարարուհի էր: Մի անգամ նա եկավ դպրոցից ինձ տուն տանելու, հատակը գնաց ո տքերիս տակից․․ Փախա նրանից, որպեսզի դասարանցիներս չտեսնեն: Հաջորդ օրը դասընկերս ասաց. — Մայրդ միա չքանի է:
Ես նրան սկսեցի ավելի շատ ատել: Երբ գնացի տուն, ասացի, ինչ մտածում էի, ասացի, որ ավելի լավ կլիներ, եթե նա մե ռներ, գոնե ստիպված չէի լինի նրա պատճառով այդքան ամ աչել: Հետո ես սկսեցի շատ աշխատել, ապա գնացի Սինգապուր, շարունակեցի ուսումս, ամուսնացա և արդեն ունեի իմ երեխաները: Երջանիկ էի, բայց մի օր նա եկավ հետևիցս` Սինգապուր: Երեխաներս, նրան տեսնելով, շատ վա խեցան։ Նրան դուրս արեցի տանից․ Նա անխոս հեռացավ:Մի անգամ էլ ընկերներս ասացին, որ հավաքվում են:
Ես գնացի․ Հետաքրքրության համար էլ այցելեցի հին տունս: Հարևանուհին ասաց, որ մայրս մա հացել է և ինձ տվեց մի նամակ: Գրված էր. «Տղաս, կներես ինձ ամեն ինչի համար, կներես, որ վա խեցրի երեխաներիդ,
կներես, որ եկա քո տուն: Շատ կուզեի ո ղջ լինել, որպեսզի հեռվից քեզ տեսնեի, երբ կգաս այստեղ: Գիտե՞ս, երբ դու փոքր էիր, քեզ հետ դժբ ախտ դեպք եղավ. դու կոր ցրիր աչ քդ: Ես իմը տվեցի քոնի փոխարեն և հիմա ես ուրախ եմ, որ դու ես տեսնում այդ աչ քով: Մեծ սիրով` քո մամա»։
