Ես ուզում եմ ձեզ հետ կիսվել մի պատմությունով, որն ինձ հետ պատահեց հենց երեկ։ Կա՛մ պատահականություն է, կա՛մ
իսկապես, որպես ծրագրավորող, իմ ձեռքում են հայտնվում ուրիշների հեռախոսները։ Տարին մեկ կամ երկու. եթե ոչ երեք անգամ փողոցում գտնում եմ կորած հեռախոսը և վերադարձնում տիրոջը։ Անկեղծ ասած, ես նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ինչպես կարելի է դա կորցնել։ Երեկ խանութից վերադառնալով տուն հանկարծ նկատեցի գետնին ընկած Samsung հեռախոս։ Առաջին միտքը փայլատակեց գլխումս. «Հը՞, էլի»:
Քանի որ այժմ գրեթե բոլոր մարդիկ ունեն գաղտնաբառ կամ մատնահետքի կողպեք, դուք պետք է ձեր հեռախոսը տանեք տուն և սպասեք, որ ինչ-որ մեկը զանգահարի նրան, իսկ հետո պայմանավորվեք: Բայց սա, զարմանալիորեն, նման բան չուներ։ Առանց վարանելու ես սրբեցի էկրանը և բացեցի այն։ Բաց թողնված զանգեր չեն եղել, ինչը նշանակում է, որ սեփականատերը դեռ չի իմացել անհետացման մասին։ Ես սկսեցի թերթել կոնտակտները և մտածեցի, թե ում զանգեմ. սովորաբար ես փնտրում եմ «կին», «որդի», «մայրիկ, հայրիկ»: Բայց վերը նշվածներից ոչ մեկը չկար: Անկեղծ ասած, ես ինքս զարմացա.
Ես ստիպված էի բացել Watsap-ը և կարդալ հաղորդագրությունները: Առաջինը բացեցի ու տեսա աղջկա հետ նամակագրությունը։ Չեմ ուզում մեջբերել, քանի որ միայն հա յհոյանքներ էին ուղղված աղջկան: Ես ուղղակի ցն ցված էի. ես չեմ հասկանում, թե ինչպես կարելի է մարդկանց հետ վարվել ինչպես կենդանիների հետ: Ինձ միշտ դուր չեն եկել նման մարդիկ՝ և՛ դպրոցում, և՛ համալսարանում.. Դե, ես հիմա կվերադարձնեմ նրա հեռախոսը, բայց ի վերջո,
վստահ եմ, որ նա նույնիսկ «շնորհակալություն» չի ասի։ Ես նման մարդկանց չեմ սիրում։ Մտածեցի՝ միգուցե ճակատագիրը հենց այնպես պա տժե՞լ է նրան։ Դե, ուրեմն ես նրան չեմ անհանգստացնի: Այս մտքերով հեռախոսը թողեց կողքի նստարանին ու հեռացա։ Իմ կարծիքով այս կյանքում ամենակարեւորը մարդ լինելն է։ Եղեք բարի և մարդասեր, և այդ ժամանակ ուրիշները ձեզ հետ նույն կերպ կվարվեն: Նյութը պատրաստեց՝ https://news29post.com/-
