Գիշերը ընկերս շնչակտուր եկավ մեր տուն ու ասաց, որ չի հանգստանա, մինչև չպատմի այն, ինչ տեղի է ունեցել․ Բերանս բաց էր մնացել նրա պատմածից
Գիշերը ընկերը Վորոնեժից եկավ: Նետեց պայուսակները և ասաց՝ «Հազիվ հասա գնացք, պայուսակներս նետեցի այնտեղ: Իմ պոլկայի վրա նստած էր մոտ տասը տարեկան, հաստլիկ, խնամված և ճարպիկ երեխա: Մայրը նրա կողքին էր՝ դասավորում էր պայուսակը: Մյուս պոլկայի վրա քսան տարեկան մի աղջիկ է ՝ հագած հին սվիտեր, տաբատ: Նա գիրք էր կարդում: Ես բռնեցի կնոջ հայացքը և ասացի.
«Խնդրեմ»: Ես կռ իվ չէի անելու պոլկաների համար, բայց պարկեշտության համար նրանք կարող էին հարցնել: Նա փնթփնթալով շրջվեց: Նա պայուսակը գցեց աղջկա կողքին ու վերջնագիր տոնով ասաց. «Աղջիկս՛, ես նստելու եմ այստեղ ՝ երեխայի կողքին, դեմ չե՞ս»: «Դեմ եմ…» — լսվեց ինչ-որ հանդարտությամբ լի ձայն: Տիկինը մի վայրկյան զարմացավ, բայց ուշքի եկավ և շարունակեց իր գործերը:
«Ես պետք է ուշադիր հետեւեմ Միշենկային, թե ինչ է պատահում նրա հետ, և վերևից իջնելը երկար ժամանակ է պահանջում: Արի չկ ռվենք ու փոխվենք »: «Ոչ, չենք փոխվի …»: Ես մտածեցի, որ նա պատրաստվում է ասել, որ նա նախապես հատուկ տեղ է պատվիրել, դա նրա խնդիրը չէ և բլա-բլա-բլա: Բայց ոչ. Աղջիկը պարզապես շրջվեց ու մեջքով պառկեց տիկնոջը՝ առանց գիրքը բաց թողնելու: «Երիտասարդ անաս ուններ». — կինը հստակ փնթփնթում էր և, պայուսակը սեղանին դնելով, բարձրացավ վերև:
Այնտեղից նա շուտով շատ հաջողությամբ ցած գցեց սանրը, որը հա րվածեց աղջկա հենց ճակատին: Միսս Դենը, առանց ընթերցումը ընդհատելու, սանրը գցեց հատակին: Ճանապարհորդության առաջին երկու ժամերին տիկինը փնթփնթում էր, ցուցադրաբար անհարմար իջնում էր դարակից ՝ կարգավորելու Միշենկային, կոճակները կոճկելով և ժապավենը կոճկելով: Մթնում էր:
Տիկինը արթնացավ և սկսեց ող բալ, որ իր որդին, ենթադրում եմ, սո վից մ եռ նում է: Միշան, որը քիչ առաջ մի քանի երշիկ էր կերել ինձ հետ, տարակուսանքով ուսերը բարձրացրեց..Եթե մայրս ասաց, դա նշանակում է, որ ես սոված եմ: Ճակատագիրը միսս Դենին տարավ զուգարան: Վերադառնալուն պես նա գտավ, որ իրեն մնացել է մի փոքրիկ անկյուն պատուհանի մոտ, իսկ նստատեղի մնացած մասը լցված էր տարաներով, թերմոսով և Միշայով: Տիկինը ասաց. «Մենք այստեղ նստելու իրավունք ունենք, մենք ամբողջ պոլկան չենք գրավել»: … Ընթրիքի ավարտին Միշան, միսս Դենին առաջարկեց մի եփած ձու: Նա, տարօրինակ կերպով, վերցրեց … Եվ հետո մայրը խփեց միսս Դենի ձեռքին: Օրիորդ Դենը վերադարձրեց ձուն սեղանին, ասաց «բոլորը ձեզ» և ձեռքերը սրբեց տիկնոջ փեշի վրա:
«Քեզ նման մարդկանց պատճառով, երբեք ոչ մի բան այնպես չի գնում, ինչպես հարկն է» Զայ րույթը ծածկեց աչքերը, և տիկինը հար վածեց Դենին, ում գլո ւխը խփ վեց պատին: Դանդաղ, բայց միևնույն ժամանակ, անխուսափելիորեն, նա թեքվեց դեպի կինը, կարծես ականջին ինչ-որ բան ասելու … Նա մոտեցավ տիկնոջը, լի զեց վզից մինչև ճակատ.. ԼԻ ԶԵՑ, ՔԱՐԼ! … Դա ապշ եցուցիչ և ակնթարթային էր… Տիկինը լռեց և մատների ծայրերով սկսեց դիպչել այտը…
Հետո բռնեց Միշային, գցեց նրան իր պոլկայի վրա և շտապեց լվացվել: Միսս Դենը անձեռոցիկով սրբեց բերանը և նրբորեն նստեց իր անկյունում: Ես սկսեցի ծափահարել: Ճամփորդության մնացած ժամանակահատվածում տիկինը ոչ մի բառ չասաց իր հետ կապված: Նույն լռության մեջ գնացին ամբողջ ճանապարհը: Եվ օրիորդ Դենը նորից խորացավ գրքի մեջ: Նրա արտաքինն ասում էր, որ նա հեռացել է այս իրողությունից և շուտ չի վերադառնա:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց News46post.com
