Պահակը քշեց փոքրիկ մուրացկանին, ով եկել էր խանութ հաց խնդրելու․ բայց, երբ իմացավ, թե ով է փոքրիկն իրականում, տեղում քարացավ
Մուտքի մոտ անսովոր պատկեր տեսա: Պահակը փորձում էր հեռացնել մուրացկան կնոջը, ով նստած էր մայթին։ Մի տղամարդ չկարողացավ հեռու մնալ և հարցրեց, թե ինչ է պատահել։Պահակն անհամբերությամբ սկսեց պատմել իրադարձությունների իր վար կածը։ Նա վստահ էր, որ ճիշտ է։ Նա հայտարարեց, որ անօթևան կինը լա ց էր լինում և վա խեցնում այցելուներին։ Ինչքան էլ նա քշում է նրան, նա վերադառնում է։Կառլենը հարցրեց, թե արդյոք նա իրոք այնքան քիչ աշխատանք ունի դահլիճում, որ դուրս գա փողոցում: Նա պատասխանեց, որ աշխատանքային հրահանգ ունի։ Չպետք է թույլ տալ կաս կածելի անձնավորություններին մոտենալ դռներին, որպեսզի գնորդները չվա խենան գնալ նրանց մոտ։Կառլենը ձևացրեց, թե մտածում է: Հետո ասաց, որ նման բան չի հիշում։ Բայց նա անձամբ է հրահանգներ գրել անձնակազմի համար։ Պահակը չգիտեր ինչ ասել։Այդ
ընթացքում Կառլենը նայեց մուրացկան կնոջը։ Նա հասկացավ, որ իր առաջ ոչ թե չափահաս մարդ էր, այլ դեռ երեխա։ Շիկահեր աղջիկը 12 տարեկանից ոչ ավել, միգուցե ավելի փոքր տեսք ուներ։ Հագուստը մաշված էր, բայց մաքուր էր։ Նա մտածեց, թե ինչ է պատահել երեխային։ Նա որոշեց, որ նրա ծնողները խմում են, իսկ աղջիկը հոգ է տանում ինքն իր մասին։ Դա հազվադեպ չէ մեր օրերում:
Կառլենը հարցրեց՝ արդյոք նրան հաջողվե՞լ է գոնե ինչ-որ բան վաստակել։ Երբ նրանց հայացքները հանդիպեցին, նա տարօրինակ զգացում ապրեց: Կարծես այս աղջիկը ծանոթ էր նրան։ Բայց որտեղ կարող էր նա նախկինում տեսնել նրան:Երեխան ասաց, որ փողը շատ չէ, բայց կաթին ու հացին կհերիքի։ Հետո Կառլենը հարցրեց, թե էլ ինչ
կցանկանար։ Միգուցե նրան հեռախոս էր պետք:Բայց աղջիկը դողացող ձայնով ասաց, որ մոր համար դե ղ է պետք։ Հարցին, թե որտեղ է այդ ժամանակ իր հայրը, նա պատասխանեց, որ նրան վաղուց սպա նել են։ Նա ոստ իկան է եղել և մա հացել է փոխհր աձգության ժամանակ։Հանկարծ տղամարդը խղճա հարության այնպիսի ուժեղ ալիք զգաց, որ քիչ էր մնում ինքն էլ լա ց լիներ։ Հարցրեց, թե դե ղերն ինչ արժեն, աղջիկն ասաց, որ շատ թանկ են։Նա որոշեց օգնել աղջկան։ Նա իրականում 12 տարեկան էր։ Նա ասաց, որ այժմ ուտելիք կգնի իր և մոր համար։
Աղջիկը պատրաստակամորեն հարցրեց, թե ինչ պետք է անի։ Սկզբում տղամարդը չհասկացավ,իսկ հետո նա ասաց, որ կարող է լվանալ հատակը, մաքրել տունը կամ զբոսնել շան հետ։ Ըստ ամենայնի, նա սովոր է օգնություն ստանալ միայն ինչ-որ բանի դիմաց։Կառլենն ասաց, որ իրենից ոչինչ չի պահանջվում։ Պարզապես վերցնի մթերքները և տանի տուն մայրիկի մոտ: Խանութում նա տեսավ, որ անվտ ան գության աշխատակիցը աշխույժ ինչ որ բան է քննարկում գանձապահի հետ։ Նա հարցրեց, թե արդյոք նա արդեն ուսումնասիրել է պարտականությունները և ասաց, որ առավոտյան կստուգի:Նրանք գնացին առևտրի կենտրոններ։ Գնորդներ գրեթե չկային։ Աղջիկը, որի անունը Վիկա էր, պարտաճանաչ հետևեց նրան։ Կառլենը նրան ընտրի այն, ինչ ցանկանում է։ Նա չէր հավատում, որ խանութը իրենն է, բայց սկսեց անհավատությամբ շարել մթերքները։Անցավ 20 րոպե ու սայլակը լցվեց։ Նրանք գնացին դրամարկղի մոտ։ Մինչ Կառլենը տոպրակները տանում էր փողոցով, նա հարցրեց՝ արդյոք դա բավարար կլինի մեկ շաբաթվա համար։ Ժպտացող Վիկան ասաց, որ այս պաշարը նույնիսկ մեկ ամսում չեն կարող ուտել և շնորհակալություն հայտնեց նրան:Կառլենը որոշեց նրան տուն տանել։ Փոքրիկ աղջիկը ակնհայտորեն չէր կարող ինքնուրույն տանել ծանր փաթեթները:
Ճանապարհին դե ղատուն տեսավ ու հիշեց, որ աղջկա մորը դե ղորայք է պետք։ Այնտեղ նրանք գնեցին այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր։Երբ տուն հասան, նա բոլորովին չզարմացավ։ Պարզվեց, որ դա քա նդվելու վիճակի հասած խր ճիթ էր։ Մուտքից հոտ էր գալիս՝ հոտերը սուր էին ու տհ աճ։ Բնակարանի խորքից լսվեց թույլ ձայն: Մայրը անհանգիստ էր, քանի որ դուստրը տանը չէր եղել, թեև արդեն գիշերն էր եկել։ Աղջիկն ասաց, որ ամեն ինչ կարգին է և նա մատը մոտեցրեց շուրթերին, ասես հորդորում էր Կառլենին լռել։Նա աչքով արեց։ Վիկան գնաց մոր սենյակ և ուտելիք տարավ։ Խոհանոց գնալիս նա ակամա զննեց բնակարանը: Իհարկե, այստեղ վերանորոգում չի եղել արդեն մի երկու տասնամյակ կամ ավելի։ Նրա համար դժ վար էր պատկերացնել, թե ինչպես կարելի է ապրել նման անմարդկային պայմաններում։Հետո փոքրիկ աղջիկը դուրս եկավ ու նշան տվեց, որ գնա մուտքի մոտ։ Այնտեղ նա կրկին շնորհակալություն հայտնեց նրան և ասաց, որ մորը ոչինչ չի ուզում ասել։ Նա անընդհատ մտածում էր, որ իր աղջիկը կարող է վիր ավորվել, բայց ինքը ուժ չուներ պաշտպանելու նրան։Կառլենը գլխով արեց։ Հանկարծակի մղումով նա գրպանից հանեց այցեքարտը։ Ասաց, որ կարող է զանգահարել ցանկացած պահի, եթե ինչ-որ բանի կարիք ունենա: Մինչ նա տուն էր հասնում, նա անընդհատ մտածում էր, թե ում մասին է իրեն հիշեցնում աղջիկը։ Նա չէր կարող վստահաբար ճանաչել նրան, բայց նրա դիմագծերը ծանոթ էին թվում:
Այդ ժամանակից անցել է մեկ ամիս։ Այդ դեպքը տղամարդը գրեթե չէր հիշում։ Աղջիկը այլևս խանութ չեկավ։ Բայց նա հստակ ցուցումներ էր տվել հսկիչներին, որ գա, չդիպչեն նրան։Նա մարզասրահում էր, երբ հանկարծ հեռախոսը զանգեց։ Հեռախոսահամարն իրեն անհայտ էր։ Երբ նա վերցրեց հեռախոսը, մի ծանոթ վա խեցած ձայն հնչեց: Վիկան կանչեց ու լա ց լինելով աղ աչեց փր կել իրեն, Կառլենը մտածում էր, թե ինչ կարող էր լինել։ Աղջիկը ասաց, որ առավոտյան իրենց մոտ անծանոթ մարդիկ են եկել։ Ասում էին, որ մայրը չի կարողանում իրեն խնամել, ուստի նրան մանկատուն են տանելու:Կառլենը հասկացավ ամեն ինչ և կրկին չհրաժարվեց օգնել։ Նա ասաց, որ շուտով կգա։ Ճանապարհին որոշեց կանգ առնել խանութի մոտ՝ գնելու մթերքներ և այն, ինչ կարող է անհրաժեշտ լինել տանը:Դռան մոտ նրան դիմավորեց Վիկան։ Աչքերը արցո ւնքոտ էին։ Նրան ասել էին, որ հավաքի իրերը, որպեսզի վաղը պատրաստ լինի տնից դուրս գալու: Բայց նա չէր պատրաստվում թողնել մորը։ Իսկ ինչպես կդիմանային առանց միմյանց։Կառլենն ասաց, որ կփորձի պարզել։ Սենյակից կանացի ձայն լսվեց: Աղջիկը բղ ավեց մորը, որ եկել է Կառլենը, ում մասին, պատմել է նրան։Կառլենը մտավ սենյակ։ Այստեղ էլ վերանորոգում չկար, կահույքն ակնհայտ 30 տարեկան էր, եթե ոչ ավելի։ Խարխուլ բազմոցի վրա պառկած էր մի թխահեր կին։
Նա սկսեց շնորհակալություն հայտնել Կառլենին, իսկ նա մոտեցավ ու չհավատաց իր աչքերին։Եվան էր պառկած նրա առջև։ Նայելով նրան՝ Եվան նույնպես ճանաչեց։ Նրանց աչքի առաջ անցան երիտասարդության պահերը։ Նրանք հիշեցին ինստիտուտում իրենց առաջին հանդիպումը, առաջին խոստովանություններն ու համբույրները։ Կառլենը հիշեց նաև, թե ինչպես է աղջիկն անսպասելիորեն վերցրել փաստաթղթերը և առանց որևէ մեկին խոսք ասելու հեռացել։ Եվան հանկարծ խոսեց: Նա ասաց, որ միշտ միայն իրեն է սիրել, հիմա էլ սիրում է։ Իսկ, նախկինում, նա վախեցել է և սխալվել։ Նա գնացել է ծնողների մոտ, երբ իմացել է իր հղ իության մասին։ Բայց նրանք հրաժարվել են օգնել նրան՝ պատճառաբանելով, որ նա անպատվել է ընտանիքին։Նա ստիպված էր վերադառնալ քաղաք և աշխատանք փնտրել: Նրանց համար կյանքը անտանելի դժվ ար է եղել: Կառլենը հարցրեց, թե ինչու չի փնտրել իրեն և չի պատմել երեխայի մասին։ Բայց նա չէր ուզում կործանել նրա կյանքը։ Հետո նա կուրսի լավագույն ուսանողն էր և կարող էր շատ բանի վրա հույս դնել։ Քրտնաջան աշխատանքը և փողի մշտական բացակայությունն իրենց ազդեցությունն են թողել:
Եվան հիվ անդացել էր: Վիկան այդ ժամանակ արդեն մեծացել էր։ Սկզբում ընկերներն օգնեցին նրանց, բայց հետո դադարեցին գալ։ Այդ ժամանակվանից մայր ու դուստր պարզապես փորձում են գոյատևել:Կառլենը նոր սկսեց հասկանալ, որ Վիկան իր դուստրն է։ Եվան ասաց, որ հանուն աղջկա պատմություն է հորինել մա հացած հոր մասին։ Հիմա նա հասկացավ, թե ինչու է երեխան իրեն հիշեցնում ինչ-որ մեկի մասին՝ իր առաջին սիրո և իր մասին։ Նա զանգահարեց աղջկան և ասաց ճշմարտությունը: Նա շոկի մեջ էր և արցունքներն աչքերին վազեց լոգարան, որտեղ փակվեց։ Եվան ասաց, որ նրան ավելի շատ ժամանակ է պետք: Վիկան պարզապես պատրաստ չէր նման ճշմարտության։Կինը խնդրեց նրան միայն հոգ տանել իր դստեր մասին։ Նա վստահ էր, որ մա հանում է, և չէր ցանկանում, որ երեխան հայտնվի մանկատանը: Կառլենը չէր ուզում լսել այդ մասին։Առաջին հերթին նա կանչեց ծանոթ բժ շկի, անմիջապես Եվային տարավ հետազո տության։ Բժ իշկն ասաց, որ իրավիճակը բարդ է, բայց շանս կա։ Վատ սնվելու և քրտնաջան աշխատանքի պատճառով կնոջ վիճակն իսկապես վատ է եղել։ Նա արդեն ինս ուլտ է
տարել:Եվային տարան հիվ անդ անոց, որտեղ նա պետք է երկար ճանապարհ անցներ դեպի ապա քինում։ Դրանից հետո անցել է ևս մեկ տարի։Վիկան չէր կարողանում հավատալ, որ ներկա է ծնողների հարսանիքին:Դուք ողո րմություն եք տալիս աղքատներին, ովքեր դա խնդրում են: Թե՞ փորձում եք հնարավորինս խուսափել նրանցից:Նյութը հրապարակման պատրաստեց News46post.com—ը
