Կինը որոշեց ռիսկի դիմել և որդեգրել կույր աղջնակին․․․1 տարի անց նրան մեծ անկնկալ էր սպասվում
Կինը որոշեց ռիսկի դիմել և որդեգրել կույր աղջնակին․․․ 1 տարի անց նրան մեծ անկնկալ էր սպասվում։Աննան պառկել էր, սակայն
չէր կարողանում քնել, կողքին խորը քնած էր ամուսինը: Աննայի մտքից դուրս չէր գալիս այն աղջնակն, ում մեկ շաբաթ առաջ էր տե-
սել առաջին անգամ: Նիհարիկ ձեռքեր, անուշիկ դեմք և խավարած աչքեր:Աննան ուներ երկու դեռահաս տղաներ: Երկար տարիներ
նա երազում էր աղջիկ ունենալ, բայց կրկին հղիանալ չէր ստացվում:
Երկար ստուգումներից հետո, բժիշկները եկան այն եզրահանգման , որ կինը նորից ծննդաբերել չէր կարող: Դա երկրորդ հղիության
հետևանքն էր, քանի որ ընթացքում բարդացումներ էին եղել:Կինը հիասթափության շեմին էր: Ամուսինը չէր կիսում նրա ապրումնե-
րը: Նա կարծում էր,որ չարժեր տխրել,քանի որ արդեն ունեին երկու որդի:Անցավ մի քանի տարի,իսկ այդ ամբողջ ընթացքում Աննան
չէր դադարում երազել աղջիկ երեխայի մասին:
Ի վերջո, նրան մեծ դժվարությամբ հաջողվեց համոզել ամուսնուն որդեգրել այն աղջնակին: Իգորը համաձայնեց գնալ երեխաներին
տեսնելու:Հենց մտան սենյակ, Աննան միանգամից նկատեց աղջնակին:Լիդան նստած էր անկյունում և ոչ ոքի հետ չէր խաղում: Իգո-
րը, ով ի սկզբանե դեմ էր այստեղ գալուն, խորը հառաչեց: Երբ սենյակից դուրս եկան, Աննայի ձեռքը բռնեց և ասաց.
«Չէի ցանկանում երեխաների մոտ ասել, բայց մոռացիր, մտքիցդ հանիր դա, դա խաչ է ամբողջ կյանքի համար». Աննան հասկանում
էր: Բայց չէր կարողանում մոռաալ աղջնակի տխուր հայացքը:
Հաջորդ անգամ նա մանկատուն եկավ միայնակ: Տնօրենի հետ խոս ակցությունն այդքան էլ հաճելի չէր:
-Դուք հասկանու՞մ եք, որ աղջնակը խնդիրներ ունի, նա գրեթե կույր է:
-Այո, ես ամեն ինչ հասկացել եմ և արդեն որոշել եմ: Պարզապես չեմ հասկանում, ինչու՞ մինչև հիմա ոչ ոք չի զբաղվել նրա բուժմամբ:
-Դուք հաստատ ցանկանու՞մ եք նրան որդեգրել: Միգուցե սպասեք, ձևակերպեք հաշմա նդամությունը…
-Այսինքն ուզում եք ասել, որ հիվանդությունը դիտավորություն է, որպեսզի մանկատունը դրա դիմաց հավելյալ գումար ստանա:
Տնօրենը ոչինչ չասաց, սեղմեծ շուրթերը և դուրս եկավ սենյ ակից:Աննայի համար շատ ծանր ժամ անակներ էին: Լիդան շատ բարդ
երեխա էր: Իգորը չդիմացավ այդ փոփոխությունների և հեռացավ, ժամանակ առ ժամանակ այցելում էր իր որդիներին և գումարով
օգնում: Բայց վազվզել անհույս երեխայի հետևից չէր պատրաստվում:
Ի վերջո Աննայի հոգատարությունը և սերն արեցին իրենց գործը: Աղջնական այնքան էր կազդուրվել, որ բժիշկները որոշեցին պատ-
րաստել վիրահատության: ի ծնե կատարակտը պետք է ավելի շուտ վիրահատած լինեին, բայց այն ժամանակ ոչ ոք չէր զբաղվել դրա-
նով : Վիրաբույժն ասաց Աննային. «Արդյունքները դեռ այնքան էլ պարզ չեն, շատ ժամանակ ենք կորցրել:
Հնարավոր է տեսողական նյարդի ատրոֆիա լինի, հասկանու՞մ եք»:Երբ վիրակապերը հանելու ժամանակն էր,Աննան անհանգստու-
թյունից տեղը չէր գտնում: Ահա, մեկը մյուսի հետևից վիրակապերը աղբարկղն էին գնում:Լիդան թեքեց գլուխը և հայացքը միանգա-
մից ֆիքսվեց Աննայի վրա: Աղջնակն առաջին անգամ ժպտաց իր իսկական մայրիկին:
Այդ պահին Աննան հասկացավ, որ այդ պահն արժեր իր բոլոր տառապանքները: Այսօր Լիդան բոլորովին առողջ երեխա է: Տղաները
շատ սիրեցին իրենց փոքրիկ քույրիկին: իսկ Աննան…նա պարզապես երջանիկ էր, չէ ո՞ր վերջապես իր վաղեմի երազանքն իրակա-
նություն էր դարձել:
