Հարազատ քույրերը վիճեցին ժառանգության պատճառով. Ահա, թե ինչ պատահեց վերջում
Ժենյան ու Ջուլյան հարազատ քույրեր էին։ Նրանք մի տանն էին մեծացել։ Հայրը միայնակ էր մեծացրել իր դստրերին, նրանց մայրը վաղաժամ մահացել էր։
Այժմ նրանք հասուն կանայք էին և երկուսն էլ ունեին իրենց ընտանիքներն ու հոգսերը։ Քույրերը միշտ ջերմ հարաբերություններ ունեին, սակայն կենցաղը շատ անգամներ կրճատում էր նրանց շփումը։
Քույրերի ծեր հայրը բնական մահով է մահանում և հասցնում կտակել իր տունը 2 աղջիկներին։ Նա հավասար բաժանում է տունը երկուսի միջև, սակայն որևէ բան չի ասում իր այգու մասին, որն էլ դառնում է 2 քրոջ կռվախնձորը։
Նրանցից ոչ ոք չի ցանկանում վաճառել այգին ու կիսել գումարը, քանզի այգին իրենց հոր ձեռքի աշխատանքն էր և մեծ հուշ հորից և ինչու չէ նաև մեծ ժառանգություն։ Այգին բավականին մեծ էր և ուներ տասնյակ բերքատու ծառեր ու թփեր։ Քույրերից մեկն այգու տարածքում ուզում էր ամառանոց կառուցել, իսկ մյուսն ուզում էր մեծ լողավազ կառուցել և վարաձակալության տալ տարածքն ամռան սեզոնին։ Երկու քույրը այդպես էլ ընդհանուր հայտարարի չեն գալիս։ Ժամանակի ընթացքում նրանց վեճերը վերածվում է թշնամանքի։
Քույրերը դադարում են միմյանց հետ շփվել, տեսակցել միմյանց, ընտանիքների կապը որոշ չափով պահում են միայն կանանց ամուսինները։
Օրերից մի օր էլ քաղաքապետարանից գալիս են և քանդում ամբողջ այգին և այդ տարածքում կառուցում մեծ բնակելի շենք։ Պարզվում է այգին պետական գրանցում չուներ, այդ պատճառով էր հայրն այգու մասին չէր գրել իր կտակում։ Ծերունին հույս ուներ, որ առանց օրենքի ուժի էլ իր զավակները հարգելով իր հիշատակը խաղաղ լուծում կգտնեն հարցի շուրջ։
Այգին քանդվեց, քանդելով նաև քույրերի հարաբերությունները, ովքեր փողին ավելի շատ կարևորություն տվեցին, քան իրենց արյան կանչին։
Փաստաբանը թմբուկով էր այցելել դատարան. ի՞նչն էր պատճառը։
