Մուրացիկ, Ի՞նչ ես ուզում. Ինչու՞ Բակունցի մայրը հարսին մուրացկան անվանեց․․․
Գրողի մայրը մինչև կյանքի վերջ սպասում էր, որ սպասում կվերադառնա шք սորից։ Իսկ ահա Բակունցի կնոջը՝ Վարվառային, ազատ արձակեցին ութ տարի անց։ Բակունցը հոգեբանորեն շատ ծ шնր էր տանում բшն տում անցկացրած օրերը։ Բակունցի կինը՝ Վարվառա Բակունցը, իր 1954թվականին
գրված «Բակունցի մասին» գրքի մեջ պատմում է, որ իրեն թույլ են տվել այցելել ամուսնուն բшն տում, ու նա հետը տարել է 11-ամյա որդուն՝ Սևադային։ «Ալեքսանդրը մեկ ամսվա մեջ այնքան էր փոխվել, որ ես չճանաչեցի այն մարդուն, որին ես գիտեի երկար տարիներ: Ամբողջ տեսակցության ընթացքում
Բակունցը հեծկլ տում էր՝ կորցնելով ինքնատի րшպետումը: «Տղաս, -անդրադարձավ երեխային՝ քամելով արցունքից ամբողջովին խոնավ թաշկինակը, -էնքան շատ բան եմ ցանկացել կյանքում անել քեզ համար, սակայն ինձ չհաջողվեց, մայրդ կանի նաև իմ փոխարեն»: Ինձ էլ ասաց՝ «Ամուր եղի՛ր, հաշվիր, որ ավտով թшր է եղել, ու ես վթ шրի եմ ենթ шրկվել»։ Կնոջը ուղղված վերջին նամակներից
մեկի մեջ Բակունցը գրում է, որ իր համար շատ ծանր է ապրել անտեղյակության մեջ։ «Ծш ՜նր է, շա՜տ ծш նր… Չգիտեմ՝ գիշեր է, թե՞ ցերեկ, մենակ պարզ գիտակցում ես, որ կյանքը մնաց փակ դռան ետեւում։ Մտքերը հեռու են գնում, ի՞նչ է սպասվում հետո… Գոյության միակ նպատակը գրականությունն է մնում… Ինձ գրելու ու կարդալու հնարավորություն
տվեք, ինձ գիրք և մատի՜տ տվեք…»: 1937 թվականի հուլիսի ութին Բակունցին գն դшկшհ արեցին։ Եվ երբ տաս օր անց ոչինչ չկասկածող Վարվառան եկավ բш նտ, նրան ասացին, թե Բակունցին шք սորել են։ Իրեն՝ Վարվառային, ձերբ ակալեցին սեպտեմբերի տասնյոթին իբրև «ժողովրդի թշ նшմու» կողակցի։ Վարվառան ութ ամիս անցկացրեց բшն տում, որից հետո նրան ութ տարով шք սորեցին Տեմնիկովի
ուղղիչ աշխատանքային գш ղութ։ Նա Հայաստան վերադարձավ մենակ 1945թվականի աշնանը։ ՀՀ վերադառնալով՝ Վարվառա Բակունցը շտ шպեց Գորիս` ուզենալով ամուսնու ծնողների մոտ գտնել որդուն։ Սկեսրայրը էդ ժամանակ արդեն մш հացած էր։ Նիհար, պш տառոտված հագուստով նա մոտեցավ ամուսնու հայրական տանը։ Բոխչագյուլը՝ Բակունցի մայրը, էդ պահին ծառից խնձոր էր
հավաքում։ Նա անծանոթուհուն հերթական մուրացկանի տեղ դրեց։ «Խնձո՞ր ես ուզում։ Կտամ, կեր և գնա»,-ասաց ծեր կինը։ Վարյան դո ղшցող ձայնով ասաց` ով է ինքը։ Բոխչագյուլն անսպասելիությունից ընկավ։ Վարյան, որը արդեն գիտեր ամուսնու մш հվան մասին, հասկացավ, որ սկեսուրը տեղյակ չէ ու սպասում է, թե երբ է որդին
шք սորից վերադառնալու։ Նա այդպես էլ ամուսնու մորը ճշմարտությունը պատմելու ուժ չգտավ: Բոխչագյուլը մինչ իր մш հը՝ 1957թվականը, սպասեց տղային վերադարձին․․․ Վարյան սկզբում սկսեց ռուսերեն դասավանդել Գորիսի մոտակայքում գտնվող Շինուայր գյուղում, որից հետո որպես դաստիարակչուհի աշխատանքի անցավ Գորիսի մանկապարտեզում։ Մш հացավ 1965-ին։ Բակունցի և Վարվառայի տղան՝ Սևադա Բակունցը, դարձավ բժիշկ-ֆիզիոլոգիստ։
