Մայրս ցանկանում էր, որ հայուհու հետ ամուսնանամ, այդ պատճառով էլ գործեց իր կյանքի մեծագույն մեղքը. Իմ վրեժը չուշացավ
Այն, ինչ արեց մայրս, ներում չունի: Նա մանկուց ինձ ասել էր, որ ցանկանում է, որ ես հայ աղջկա հետ ամուսնանամ: Մենք ապրում էինք Ռուսաստանում, այնպես որ դա ավելի կարևոր էր, քան կլիներ այն դեպքում, երբ մենք ապրեինք Հայաստանում:
Երբ ես դարձա 29 տարեկան, առաջին անգամ լուրջ սիրահարվեցի: Բայց իմ ընտրյալը հայ չէր: Նա թաթար էր, մի շատ գեղեցիկ, խելացի ու առաքինի աղջիկ, ում հետ ծանոթացել էի համալսարանում: Նրա ընտանիքը նույնպես շատ լավն էր, նրանք ինձ շատ էին սիրում: Սակայն մայրս հենց սկզբից դեմ եղավ:
Գյուլնարան՝ սիրածս աղջիկը, այդ օրը պետք է ծանոթանար մորս հետ: Ես ի սկզբանե չէի ուզում, որ այդ հանդիպումը տեղի ունենար, քանի որ կարծում էի, որ դեռ ժամանակ էր պետք, որ մայրս հաշտվեր այն մտքի հետ, որ Գյուլնարան էր իմ ճակատագիրը: Սակայն Գյուլնարան ինքը ցանկացավ հանդիպել մորս հետ՝ ասելով, որ այդպես կկոտրվի սառույցը:
Այդ հանդիպումից հետո ես այլևս Գյուլնարային չտեսա: Ոչ, նա չմահացավ, բայց նրա հայրն ու եղբայրները այլևս չթողեցին, որ ես մոտենամ նրան: Մայրս հանդիպման ժամանակ հրել էր Գյուլնարային, վերջինս էլ ընկել էր սառույցի վրա ու կորցրել այն երեխային, որը արդեն կրում էր կրծքի տակ:
Մայրս ինձնից ներողություն չխնդրեց: Նա Հայաստանից մի աղջիկ գտավ, որի ընտանիքը քաղքենի մի երևույթնորի հավաքածու էր: Նրան միայն հետաքրքրում էր բարեհաջող ամուսնացնել իրենց աղջկան: Ես ամուսնացա այդ աղջկա հետ առանց նույնիսկ նրա հետ երկու բառ փոխանակելու: Մայրս դա նույնպես նորմալ էր համարում: Նա կարծում էր, որ իր լավ գնահատականն ու կարծիքը բավական են:
Հարսանիքի խնջույքից ես հեռացա: Ընտանիքս, կնոջս ընտանիքը հրապարակապ խայտառակ եղան: Ես լքեցի հարսին հենց հարսանիքի օրը, ու բոլորն իմացան իմ ու Գյուլնարայի պատմությունը:
Հիմա ես ապրում եմ Եվրոպայում: Կապ պահում եմ միայն փոքր քրոջս հետ: Ես մայր չունեմ:
