Ամուսնանալուց հետո 4 տղա ունեցանք, կնոջս հետ գժի պես սիրում էինք միմյանց, մինչև որ իմ կյանքում հայտնվեց այդ ուսանողուհին․․․
Ամուսնանալուց հետո 4 տղա ունեցանք, կնոջս հետ գժի պես սիրում էինք միմյանց, մինչև որ իմ կյանքում հայտնվեց այդ ուսանողու-հին․․․Ես ամուսնացած մարդ եմ, չորս որդի ունեմ, սիրում եմ կնոջս, ամուսնական կյանքից գոհ էի, երջանիկ ու անհոգ կյանք էի վա-րում, քանի դեռ իմ կյանք չէր թափանցել նա՝ ուսանողո ւհին՝ իմ երկրորդ սերը։ Ես ու նա համացա նցում ծանո թացանք։ Գրում էինք իրար, ինչի մասին ասես՝ չէինք խոսում։
Ինձ համար նրա հետ հետաքրքիր էր, բայց ես միտք էլ չո ւնեի նրա հետ սիրախաղ անել։ Էդպես կամ աց-կամաց մտերմացանք, շատ մերձեցանք իրար։Ես մտադիր չէի նրա հետ հանդիպել։ Ուսանողուհի ընկերուհիս խնդրեց, որ հանդիպենք,ես էլ մերժեցի։ Իմ ամենա-մեծ սխալն այն էր, որ հենց սկզբից ներկայացա նրան որպես երիտասարդ, չամուսնացած տղամարդ։ Աղջիկը պնդում էր, որ հանդի-պենք, ես տատանվում էի ու ի վերջո հանձնվեցի։ Ես ու նա հանդիպեցինք, իրար հետ ման եկանք, սիրահարվեցինք մեկս մյուսին։
Խոստովանել, որ ամո ւսնացած եմ, էդպես էլ չկար ողացա։ Եվ գնա լով մի սուտը մի ուրիշ սուտ էր ծնում։Ես չէի կարո ղանում կանգ առնել։ Շատ էի կապվել նրան։ Ես ու նա հաճախ վիճո ւմ էինք, ընդհարվում, հետո նորից հաշ տվում։ Նրան ոչ մի կերպ չէի կարողա-նում բաց թողնել։ Այդպես անցավ երեք տարի։ Ես երկակի կյանք էի վարում․ մի կողմից ընտանիքս էր, մյուս կողմից՝ նա։ Խիղճս սոս-կալի տանջում էր ինձ։
Չէ՞ որ խաբում էի թե կնոջս, թե սիրուհուս։ Բայց երկուսին էլ շատ էի սիրում։ Եվ մի գեղեցիկ օր նրան խոստովանեցի, որ ամուսնա-ցած եմ։ Նա իմ սիրուհին չէր բառի իսկական իմաստով։Ճիշտ է, համբուրվում էինք, գրկախա ռնվում, իրար գուրգ ուրում՝ իսկական դեռահասների պես։ Բայց իմ ու նրա միջև սեռական հարաբերություն չէր եղել։ Ոչ մի կերպ չէի կարողանում այդ սահմանը խախտել՝ կնոջս լիարժեք դավաճանել։ Ինչ-Ինչ-ինչ, բայց էդ հարցում ինձ զսպում էի։
Երբ ես խոստովանեցի, որ ամուսնացած եմ, ուսանողուհի ընկերուհիս կատաղության գիրկն ընկավ։ Նրա համար դա իսկական ցն-ցում էր։ Ես ներողություն խնդրեցի, աղաչում էի ներել ինձ։ Նույնիսկ այսքան ժամանակ անց ինձ մինչև հիմա չի ներում ու ատելութ-յամբ է լցված իմ հանդեպ։Նա ինձ համարում է ամենաստոր մարդը։Նրան, իհարկե,կարելի է հասկանալ։Բայց ինչքան չլինի՝ ժամանա-կակից աղջիկ է՝ ազատ հարաբերությունների կողմնակից․ էլ ոնց կլիներ՝ դպրոցականների պես ժամադրվում էինք ու բաժանվել ենք։
Նրան ոչ մի բանից չեմ զրկել․ ոչ կուսո ւթյունից, ոչ փողից, ոչ էլ՝ հեղինակո ւթյունից։ Միակ բանը, որ նա կորցրել է ինձ հետ՝ ժամա-նակն է։ Բայց այդ ժամանակը լցված է եղել բովանդակությամբ, անաղարտ սիրով ու ռոմա նտիկայով։ Ես անկեղծորեն սիրահարվել էի նրան ու իսկական զգացմունքներ պարգևել (դրանից բացի առօրյա կյանքում էլ էի օգնում)։ Մի խոսքով, սիրտս ծանր է, նա ինձ ատում է։ Մի՞թե ես այդչափ ստոր մարդ եմ։ Չէ՞ որ ամեն քայլափոխին նման իրավի ճակներ են լինում։
Ես մտադիր էլ չէի նրան խաբել։ Պարզապես ակամա սիրահարվեցի։ Եթե նրան ճիշտը չեմ էլ ասել, դա արել եմ զուտ նրա հանդեպ իմ մեծ սիրուց դրդված։
