Մեր ծնողները մեզ զոռով բաժանեցին, երկուսս էլ դժբախտացանք. Ի՞նչ տեղի ունեցավ տարիներ անց
Մենք ապրում էինք նույն թաղամասում: Ես ու Արամը միշտ միասին խաղում էինք բակում, հետո սկսեցին միասին մանկապարտեզ գնալ: Չգիտեմ դա մանկական հրապուրանք էր, թե կապվածություն, բայց մենք իրարից անբաժան էինք: Հետո գնացինք դպրոց միասին ու սովորում էինք նույն դասարանում: Ժամանակի ընթացքում մեր կապվածությունն ավելի մեծացավ ու վերածվեց սիրո:
Սակայն մեր ծնողները կտրականապես դեմ էին, որ մենք միասին լինենք, չնայած նրան, որ իրար խենթի պես սիրում էինք: Արամի ծնողները մեծահարուստ էին, իսկ մենք ցախր խավի ներկայացուցիչ էինք համարվում: Մեր ծնողներն ամեն ինչ արեցին ու մեզ բաժանեցին՝ Արամին ուղարկեցին դուրս սովորելու, ինձ էլ՝ քաղաք:
Այն ժամանակները հիմիկվա պես չէր, որ մոլորակի որ ծայրից ուզենայիր գրեիր կամ զանգեիր սիրածդ մարդուն: Մենք նույնիսկ չգիտեինք, թե ով որտեղ է ապրում: Մեր կյանքն այդպես էլ չդասավորվեց: Թեև մենք իրարից հեռու էինք, բայց չմոռացանք իրար: Ես այդպես էլ չամուսնացա, քանի որ չկարողացա ոչ մեկին սիրել, իսկ Արամին իր ծնողները զոռով ամուսնացրել էին, ինչպես նա հետո ինձ պատմեց: Սակայն նա կնոջը չէր սիրում:
Տարիներ անց մենք հանդիպեցինք պատահաբար սրճարաններից մեկում: Արդեն 49 տարեկան հասուն մարդիկ էինք: Մոտեցանք, ջերմ գրկեցինք իրար, խոսեցինք, շփվեցինք, փոխանակվեցինք հեռախոսահամարներով, որ հանդիպենք ու զրուցենք մեր անցած տարիներից: Իրար
հրաժեշտ տալիս Արամի աչքերը լցվեցին, ես հասկացա, որ նա դեռ սիրում է ինձ: Սակայն մեր գնացքն արդեն գնացել է, ինչքան էլ որ զգացմունքները խեղդեն ինձ, նա ընտանիք ունի, ու ես երբեք չեմ կարողանա քանդել այն:
