Նա Աստծո տված վիրաբույժ էր. Ճանաչենք «իմաստուն Արամ» մականունը կրող մոսկվաբնակ ՀԱՅԱԶԳԻ բժշկին
Խոսքը հայ ուրոլոգ, բժշկական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր (1950), գիտությունների վաստակավոր գործիչ (1959), ՌԽՖՍՀ գիտության վաստակավոր գործիչ (1959), սոցիալիստական աշխատանքի հերոս (1969) Արամ Հակոբի Աբրահամյանի մասին է, ով ծնվել է 1898 թվականի դեկտեմբերի 31-ին Թիֆլիսում:
1917 թվականին ավարտել է Թիֆլիսի վարժարանը և մեկնել ռազմաճակատ, մարտնչել Կարսի, Սարիղամիշի, Ղարաքիլիսայի և Ալեքսանդրապոլի մարտերում, ապա մասնակցել Սարդարապատի հերոսական ճակատամարտին։
1918 թվականին ընդունվել է Անդրկովկասյան բժշկական ինստիտուտ, իսկ երկու տարի անց եկել է Մոսկվա՝ ուսումը շարունակելու Մոսկվայի բժշկական ինստիտուտում: 1924 թվականին ավարտել է Մոսկվայի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետը։ Մինչև 1930 թվականն աշխատել է նրա ուրոլոգիական կլինիկայում, այնուհետև՝ մարզային գիտահետազոտական կլինիկական ինստիտուտում։ 1941-1945 թվականներին Հայրենական մեծ
պատերազմի տարիներին Երևանի զինվորական հոսպիտալներում ղեկավարել է ուրոլոգիական բաժանմունքներ: 1950-1975 թվականներին ԳՀԻ ուրոլոգիական կլինիկայի տնօրեն, 1949 թվականից միաժամանակ՝ ԽՍՀՄ առողջապահության նախարարության 4-րդ վարչության ուրոլոգիայի բաժանմունքի ղեկավար:
Աբրահամյանը հետազոտել է երիկամների ջրակալման, նորագոյացությունների, միզաքարային հիվանդության և միզուկի տրավմատիկ նեղացումների վիրահատական բուժման հարցերը։ Աշխատանքները վերաբերում են երիկամի ջրակալման, ուռուցքների, միզաքարային հիվանդության, միզուկի վնասվածքային նեղացումների հարցերին:
Նրա կենսագիրը գրում է.
«Ավելի քան 25 տարի պրոֆեսոր Աբրահամյանը Կրեմլի սելեստիալների գլխավոր խորհրդատուն է։ Բարձր պրոֆեսիոնալիզմը, դիվանագիտության նուրբ տեխնիկայի վիրտուոզ տիրապետումը, նրբանկատության բնածին զգացումը նրան անվիճելի հեղինակություն են բերել Խորհրդային Միության բարձրագույն կուսակցական և պետական ղեկավարության և մի շարք օտարերկրյա պետությունների ղեկավարների շրջանում:
Պրոֆեսոր Է. Ի. Չազովն իր «Առողջություն և ուժ» ինքնակենսագրական գրքում Արամ Աբրահամյանի մասին գրում է.
«Նա Աստծո տված վիրաբույժ էր՝ բառի ամենաընդգրկուն իմաստով: Ժամանակակիցները նրան անվանել են «իմաստուն Արամ». նրա մեջ միաձուլվել են ինտուիցիան ու տրամաբանությունը, օպերատիվ տեխնիկան ու բուժելու արվեստը»:
ԽՍՀՄ Գերագույն խորհրդի նախագահության 1969 թվականի փետրվարի 17-ի հրամանագրով Արամ Յակովլևիչ Աբրահամյանին շնորհվել է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչում Լենինի շքանշանով և «Մուրճ ու մանգաղ» մեդալով։
Եղել է Ուրոլոգների միջազգային ասոցիացիայի նախագահության անդամ, Ուրոլոգների համամիութենական ընկերության նախագահ (1955-1975), «Ուրոլոգիա և վիրաբուժություն» ամսագրերի խմբագրական խորհրդի անդամ։ Գրել է 100-ից ավելի գիտական աշխատություններ, որոնցից 3 մենագրություն նվիրված է նեֆրոլիտիազի, երիկամների ուռուցքների, միզուկի տրավմատիկ վնասվածքներին, մանկական ուրոլոգիայի տարբեր խնդիրներին։
Ապրել և աշխատել է Մոսկվայում, որտեղ մահացել է 1990 թվականին: Թաղվել է Հայաստանում:
Նշենք, որ Արամ Աբրահամյանի կինը՝ Մարիա Լեոնտևնան է, իսկ եղբորորդին՝ Նորայր Աբրահամյանը, ով նույնպես ուրոլոգ է:
Ի դեպ, Արամ Աբրահամյանի և տիկնոջ Մարիա Աբրահամյանի՝ Հայաստանին նվիրաբերած գեղանկարչության հավաքածուի հիման վրա 1984 թվականին Երևանում հիմնադրվել է Ռուսական արվեստի թանգարանը:
