Բացելով երեխայի բարուրը՝ բուժքույրը սկսեց անզուսպ լացել, արցունքները հոսեցին գետի պես․ Ահա, թե ինչու․․․
Շուրջ տաս տարի նա աշխատում էր ծննդատանը, տարիներ շարունակ նորածիններին հանձնելով մայր իկների գիրկը ճանապարհում էր տուն՝ ամեն անգամ երազելով, որ մի գողոցիկ օր ինքն էլ իր փոքրիկին գրկած կգնա տուն:
Բայց… Նրա մոտ ախտորոշել էին անպտղություն:Սկզբում ամուսինը սկզբնական շրջանում կարծես թե համակերպվել էր, պնդում էր, որ սիրում է կնոջը, բայց մի օր հավաքեց իրերը և հեռացավ:
Նա Տանյային ասաց, որ վաղուց սիրում է այլ կնոջ, որը իրեն շուտով որդի է պարգևելու: Տանյայի համար դա մեծ հարված էր: Ծննդատանը լքված փոքրիկ կար, նա հաշմանդամ էր:
Երբ Տանյան բացեց բարուրը,հեկեկաց, փոքրիկ մի ոտքը բացակայում էր:Տանյան կա պվել էր նրա հետ;Ու մի օր էլ երեխային տեղափոխեցին մանկատուն, ավելի ուշ Տանյան իմացավ, որ նրան որդեգրել են:
Օրերն անց նում էին միապաղաղ:Մի օր սրճարանում Տանյան ծանոթացավ Մաքսիմի հետ: Նա նկարիչ էր:
Նրանց ընկերությունը վերածվեց մտերմության ու Մաքս իմը նրան առաջարկություն արեց: Ամիսն եր անց, մանկատնից տեղեկացրին, որ փոքրիկ տղային վերադարձրել են մանկատուն:
Տանյան շտապեց նրան տեսնելու:Ավելի հո ւզիչ հանդիպում դժվար է պատկերացնել: Տանյան որոշեց խոսել Մաքսիմի հետ և որդեգրել տղային:
Մաքսիմը սկզբում լռեց, հետո տվեց իր համաձայնությունը:Տանյան հավատացրեց, որ երեխան միայն պրոթեզի կարիք ունի, իսկ ընդհանուր առմամբ շատ առողջ է:
Միասին գնացին մանկատուն և խնդրեցին պատրաստել փաստաթղթերը:Երկու օր անց Տանյան իմացավ, որ հղի է: Նրա երջանկությանը չափ չկար: Սիրող ամուսին, երկու սսիրելի զավակներ, էլ ի՞նչ է պետք երջանիկ լինելու համար:
Այն փաստի համար, որ նա կարողացավ սիրահարվել ուրիշի հաշ մանդամ երեխային, Աստված նրան տվեց իր սեփական երեխան:
Եվ Մաքսիմը լավ ընկեր է, որ բարոյապես աջակցում էր նրան, և ինչպես գիտեք, երբեմն բարոյական աջակցությունն ավելի կարևոր է, քան ֆինանսական աջակցությունը:
