Հարսիս հետ մի տեղ գնում եմ ամաչում եմ պահվածքից. Մի օր էնպիսի բան արեց, որ ահավոր խայտառակվեցի
Հարսս ահավոր աչքածակ ու բոշա դուրս եկավ: Իբր թե տեսած աղջիկ է, ունևոր ընտանիքից, բայց իրականում ծակ աչք է: Էնպես էլ չի մենք վատ ենք ապրում, լավից վատից, ոչ մի բանից էլ զուրկ չենք: Ամեն ինչ էլ միշտ կա տանը:
Բայց էս աղջկա հետ, որ մի տեղ ես գնում խայտառակ ես լինում, էնպեսա հարձակվում սեղանի ու ուտելիքների վրա: Ու միայն ուտելիքները չեն:
Մեկի հագին մի բան տեսնի հարցնումա ինչ լավնա, որտեղից, ես էլ եմ ուզում: Էտ պահին ոչ էնա դիտողություն անեմ, ոչ էնա՝ ասեմ քիչ կեր, քեզ տեսած պահի: Ինչի մայրը ես եմ, իմ դաստիարակածը չի հո: Զարմանում եմ տղես սրան ոնցա ուզել:
Մի անգամ գնացել էինք ամուսնուս բարեկամներից մեկի տուն: Ունևոր մարդիկ են, հրավիրել էին իրենց տուն հարսիս հետ ավելի լավ ծանոթանալու: հարսանիքից մի քանի ամիս էր անցել: Տեղը տեղին, տեսակ-տեսակ սեղան էին գցել, նայում էիր հավեսդ տալիս էր սիրուն ու համով տեսքը սեղանի:
Բայց դե ամեն ինչին չափ կա չէ: Նստեցինք սեղան հարսս իրեն կորցրած սկսեց ուտել ու մեծ բավկանություն էր ստանում դրանից մի բան էլ արտահայտվում: Բոլորը ժպիտով իրեն էին նայում: Իսկ ես ահավոր ամաչում էի: Նույնիսկ տղամարդիկ էտպես ախորժակով չէին ուտում
ոնց իմ հարսը: Ու գիտեք ոնց խայտառակ եղա էտ օրը: Տան կինը շրջվեց ինձ ասեց. «Մարետ ջան, էս ոնց որ հարսդ հղի ա հա»:
Նկատի ուներ ուտելը, երևի հղի է որ այդքան շատ է ուտում: Բայց հղիներն իրենց նման ձև չեն պահում սկի: Ամոթից գետինը մտա: Գիտեի, որ հղի չի, բայց ասեցի, ինչ իմանաս մեկ էլ տեսար:
