Այսօր առավոտյան ծննդատանը մի 18 տարեկան աղջիկ երեխա էր լույս աշխարհ բերել, հրաժարագիր գրել, դրանից հետո տաքսի
կանչել ու հեռացել հիվանդանոցից․․․
Երեկոյան ծննդատուն հասա կծկումներով, մենք սպասում էինք մեր չորրորդ երեխայի լույս աշխարհ գալուն: Այսինքն՝ այդ ժամանակ
մեր ընտանիքն արդեն մեծ էր։ Երկրորդ և երրորդ տղաներս երկվորյակներ են։ Հետև աբար, իմ հաջորդ հ ղիության փաստի առթիվ
ընտանեկան հիմնական հարցը (իհարկե մի քիչ հումորով) հետևյալն էր. Իսկ եթե հանկարծ կրկին երկվորյակներ ծնվե՞ն: Վերջապես,
ամեն ինչ ետևում էր…
Մի քանի ժամ անց ինձ մոտ բերեցին իմ երե խային կերակրելու համար: Մի քանի րոպե անց գլխավոր բժիշկը եկավ իմ սենյակ և ա-
սաց․
-Այստեղ
մենք նման իրավիճակ ունենք․ Այսօր առավ ոտյան 18-ամյա մի կին աղջիկ է լույս աշխ արհ բերել, հրաժարագիր է գրել, և
հեռացել ծն նդատնից: Մենք ստիպված էին բաց թողնել նրան:
Աղջիկն այնքան գեղեցիկ է, մեծ, ինչպես գիտեմ, իրոք երկվորյակ էիր
ուզում: Մտածեցի… Միգուցե, երեխ ային տանե՞ք: Եվ մենք կգրենք, որ դուք եք ծնն դաբերել։ Ես չեմ ուզում երեխային տալ ման կա-
տուն:
Ինչպիսի՞ կյանք կա այնտեղ երեխայի համար: Արցո ւնքներ միայն։ Իհարկե, դա անօր ինական է, բայց որդեգրումը ամիսներ է տև-
ում։ Իսկ այդ ողջ ընթացքում երեխան պետք է մանկատանը մնա։
Ես անկեղծորեն ա պշ ած էի, ծննդատնից տուն գնացի երկու բա-
լիկներիս հետ միասին։ Օր օրի համոզվում եմ, որ ճիշտ եմ վարվել։
