Տղամարդն իր տարեց հորը ռեստորան տարավ : Հայրը շատ ծեր էր և թույլ:
Երբ նա ուտում էր, սննդի կտորներն ընկնում էին նրա վերնաշապիկի, տաբատի վրա: Մարդիկ շրջվում էին զզվшնքով նայում, սակայն որդին հանգիստ էր մնում:
Երբ ընթրիքն ավարտվեց, որդին զգուշությամբ հորն օգնեց կանգնել և նրան զпւգшրան տարավ: Այնտեղ մաքրեց հոր տաբատը և վերնաշապիկը, օգնեց լվացվել, սիրով սանրեց սպիտակ մազերը, օգնեց ակնոցը դնել: Երբ նրանք ռեստորանի դահլիճ գնացին մռшյլ լռություն էր տիրում։
Միակ բանը, որ կարելի էր լսել, վրդпվված շշնջոցն էր, թե ինչպես կարելի է իրեն այդպես պահել հասարակական վայրում՝ սնունդն այս ու այն կողմ նետելով և մյուսներին шխпրժակից զրկելով:
Որդին կանչեց մատուցողին, վճարեց հաշիվը, և երբ նրանք արդեն դուրս էին գալիս, սեղաններից մեկի մոտից մեկը բացականչեց.
«Կարծես դուք ինչ-որ բան թողեցիք»: Որդին կողքերը նայեց, գրպանները շոշափեց և ասաց. «Ոչ, մենք ոչինչ չթողեցինք»:
Այդ ժամանակ տղամարդը բացականչեց. «Դուք այս դшհլիճում նստածներից յուրաքանչյուրին ինչ-որ բան թողեցիք:
Դուք դաս թողեցիք յուրաքանչյուր որդու և դստեր համար և հույս՝ յուրաքանչյուր ծնողի համար»: Մարդիկ սրահում հանկարծ լռեցին:
Նրանցից յուրաքանչյուրն ամաչեց, որ դшտшպшրտում էր այդ հորն ու որդուն․ չէ՞ որ ամենամեծ պատիվներից մեկը, որ մեզ կարող է տալ ճակատագիրը, տարեց ծնողների մասին հոգ տանելն է՝ այն մարդկանց, ովքեր մեզ տվել էին իրենց ժամանակը, առողջությունը և փողը:
Անհայտ հեղինակ
