Տալս Ռուսաստանի տները ծախել եկելա Հայաստան։ Դա դեռ ամենը չի ընտանիքին էլ հետնա հավաքել բերել, ու եկել մեր տուն։
Պետքա մնան մեր տանը, մինչև իրանց տուն գտնեն։ Չնայած իրանց նենց են պահում, ոնց որ 8 հոգով 2 սենյականոց տանն ապրելը շատ էլ հարմարա, ու չեն շտապում տուն գտնել։
Դե ամուսինս բան չի կարա ասի, իրա քույրնա, մեր տան դռները միշտ էլ բացեն։ Բայց տենց դեպքերում գոնե աշխատում են տան տերերին նեղություն չտան։
Ինչը չէի ասի տալիս ընտանիքի մասին, լուսը չբացված սոված են, պետքա հաց տաս, թափում են, մոռանում են հետևներից հավաքեն։
Սա հլը հերիք չի, տալիս ամուսինը իրեն լրիվ իր սեփական տաննա զգում, ինձ էլ ոնց որ ստրուկի տեղ դրած լինի։
Մինչև ամուսնուս տուն գալը բազմոցին փռվածա, րոպեն մեկ մի բան ուզումա։ Ես իհարկե շատ համբերատար եմ, բայց հաստատ շուտով էդ համբերության բաժակը լցվելուա ու ահավոր վատ լինի։
Չի կարելի էլի էդպես։ Երեխեքը փնթի, կոնֆետ են ուտում, թղթերը շպրտում տնով մեկ։ Տալս էլ ձեն չի հանում, ու ոչ էլ օգնումա ինչ-որ հարցում։
