Սկզբում, երբ դեռ չէի ամուսնացել, սկեսուրս շատ լավ էր հետս, լավ էր տրամադրված։ Բայց հենց եկա հարս, չգիտեմ ինչի որոշեց, որ ստրուկա տուն բերել։
Ամբողջ հոգսը թողնում էր վրաս, ձև էր բռնում իբր լավ չի զգում, բայց դե ես հո գիտեի, որ ինձնից լավա։ Սկզբնական շրջանում դիմանում էի, ձեն չէի հանում, ասում էի լավ ամուսնուս մայրնա, մեծ կինա։
Հետո տուն հավաքելու մեջ վատ բան չկար, ինձ իրա վերաբերմունքը դուր չէր գալիս, ես առանց դրա էլ տունը մաքուր էի պահելու։
Մի խոսքով դիմանում էի, մինչև մի օր լսեցի, որ քրոջը ինձնիցա բողոքում, իբր բանի պետք չեմ։ Ու էդ օրվանից իրա դժոխային կյանքը սկսվեց։
Ասեցի, եթե չես ուզում մինուճար տղուդ վերցնեմ ու գնանք էս տնից, քեզ էլ թողենք բախտի քմահաճույքին, ուրեմն քեզ նորմալ պահի։
Սկսեց արդարանալ, ես էլ ասեցի, որ էշ չեմ ու լավ էլ լսել եմ ինչեր էր խոսում իմ մասին։
Մի խոսքով էդ օրվանից վախեցածա, ինչ ասում եմ անումա, այսինքն առանց ասելու էլ ամեն ինչ անումա։ Թող մի քիչ տանջվի հետո կսկսեմ օգնել։
