Մարդս լռիվ մամայի բալայ ա, մոր փեշի տակից դուրս չի գալիս. Որ շուտ իմանայի ոչ էլ կամուսնանայի հետը: Բայց ինչ անեմ հիմա պետք ա դիմանամ ու մարդիս իմ կողմը քաշեմ:
Զարմանում եմ 30 տարեկան տղան ոնց կարա էդքան կախվածության մեջ լինի մորից:
Մարդիք էդ տարիքում մտածում են առաձնանալու, տուն ստեղծելու երեխաներին մեծացնելու ու ապահովվելու, ի վերջո մեծ կարերայի մասին են մտածում:
Իսկ իմ մարդը մինչև հիմա իրա շորերը մոր ասածով ու ճաշակով ա հագնում: Իրա հետ ա գնում խանութ շոր առնելու:
Ասում եմ արի միասին գնանք կամ ես բանը քեղ չի սազում էս մեկը ավելի շատ ա սազում արի սա առնենք ասում ա չի մաման է մեկն ա հավանել էն ավելի լավն ա :
Դե հիմա ինձ բացատրեք ոնց կարելի ա էս «10-րդ դասարանցի» տղային բացատրել որ դու արդեն ամուսնացած ես և քո բոլոր հարցերը դու պետք ա լուծես:
Մարդ չգիտի ինչ անի ախչ մեր հանդիպումների ժամանակ կարգին տղա էր երևում հիմա լռիվ մանուկ ա : Մի այլ տօպի հիասթափվել եմ: Չգիտեմ արժի բաժանվել, թե ժամանակի ընթացքում կփոխվի:
