Այս պատմությունը տեղի է ունեցել անցյալ ամառ: Շոգ եղանակ էր, գնացել էինք ամառանոց: Այդ ժամանակ մեր կողքի տանը ամուսիններ էին ապրում, երիտասարդ էին, 25-30 տարեկան երևի:
Շատ աղքատ էին ապրում, ծայրահեղ խեղճ էին: Գիտեի, որ կինը հղի է, իսկ ամուսինը չուներ մշտական աշխատանք:
Հարևանների տներում էր աշխատում. մի տեղ հող փորել, մի տեղ օգնել վերանորոգում անել:
Խանութի վաճառաղուհին շատախոս կին է, ու նա բոլորին պատմում էր, որ ամուսինները միշտ պարտքով սնունդ են խնդրում, այն էլ միայն հաց կամ մակարոնեղեն:
Ու դրա համար էլ հարևանները, երիտասարդին երբ աշխատանք էին առաջարկում, բացի գումարից տալիս էին՝ ինչ կարող են. սնունդ, հագուստ, անկողնային պարագաներ:
Ես երբ իմացա դրա մասին, որոշեցի ինքս էլ մի բանով օգտակար լինել նրանց: Քանի որ վերջերս էինք տան համար նոր սպասքեղեն գնել, իսկ հինը բերել ամառանոց, գնացի տեսնեմ, թե ինչն է լավ վիճակում, որ տամ նրանց:
Հավաքեցի գդալ-պատառաքաղ-դանակներ, բաժակներ, թավա ու կաթսա, մի քանի ափսե՝ մեծ ու փոքր: Ինչ որ տվեցի նրանց, անթերի վիճակում էին, առանց ճաքերի ու գունաթափումների:
Երբ երիտասարդը եկավ՝ օգնելու ամուսնուս, որ փոխեն խողովակները, ես տուփի մեջ դասավորեցի սպասքեղենը ու գումարի հետ միասին տվեցինք նրան:
Նա նույնիսկ շնորհակալություն չասաց… Ես էլ կարծեցի, թե հոգնած է, երևի շփոթվեց:
Հաջորդ օրը, երբ գնացել էի խանութ, վաճառողուհին պատմեց, որ վաղ առավոտյան մեր հարևանուհին է եղել այնտեղ ու բողոքել ինձանից՝ ասելով, որ նրանց տվել եմ իմ տան աղբը:
Նրան դուր չի եկել, որ ափսեներն ու բաժակները տարբեր էին, կաթսան՝ հին, միայն թավան է հավանել:
Հետո իմացա, որ միայն ես չեմ եղել նման հիմար իրավիճակում: Պարզվեց, որ նրանք դժգոհել են ուրիշների տված հագուստից, կոշիկներից, կենցաղային իրերից:
Այդ օրվանից սկսած էլ ոչ մեկին օգնելու ցանկություն չունեմ… հիասթափվել եմ մարդկանցից:
