Հարսս վատ աղջիկ չի, մի քիչ ձևեր ունի, մի քիչ իր ասածիա, բայց ընդհանութր վատը չի: Միասին յոլա գնում ենք թու, թու, թու:
Արդեն 2 տարիա ինչ ամուսնացած են, մեր տանը հկը վեճ չի եղել հարս ու կիսուրի: Բայց էս վերջերս նկատում եմ, որ հարսս ու տղես են անընդհատ կռիվ անում:
Գիշերը մտնում են սենյակ ու սկսվումա, հետո լսում եմ, որ տղես վիրավորումա հարսիս, նա էլ տակ չի մնում սրանա ինչ ասես ասում:
Ձևացնում էի, իբր չեմ լսում, բան չէի ասում, չէի խոսում: Ասում էի, դե ջահել են կվիճեն էլ, կբարիշեն էլ: Հետո հասկացա որ չէ, սրանց կռիվները գնալով խորանում են, ես էլ պատճառը չեմ հասկանում: Էլի վիրավորանքներ բարձր ու տենց շարունակ:
Հաջորդ օրն ասի հլը հարսիցս պիտի հարցնեմ ինչ ա եղել: Բայց ուզում էի ուղիղ չհարցնեմ վատ չզգա, ես էլ այլ տոնով ասեցի՝ գիշերը, որ մտնում եք սենյակ, ինչ անում եք շշուկով արեք, սաղ աշխարհն իմանումա, ամոթա: Հարսս տարավ բերեց ասեց.
«Քեզ ով ա խնդրում ականջ դնես, մի հատ էլ վատ զգաս»: Ապշեցի, ասեցի աղջիկ ջան, սաղ օրը կռիվ ե անում, իրար ինչ ասես ասում եք, սաղ աշխարհով ձեր ձեննա, չխոսեմ:
Ասում ա՝ ինձ մի ասա տղուդ ասա: Տղես եկավ գործից, երկուսին էլ կանչեցի, ասեցի, ինչ կա խի եք ամեն օր կռիվ անում, ինչնա պատճառը, ամոթա և այլն, տղես ասեց, որ կինն ուզումա առանձին ապրեն, դրա շուրջ են վիճում ամեն անգամ:
Զարմացա, ասեցի առանձին խի ես ուզում ապրես, ես եմ ձեզ խանգարու՞մ, դուռը շխկացրեց մտավ սենյակ, ասեց մեկա դուք փոխվողը չեք:
