Ծնունդիu oրnվ հարuu sեսեք ինչ արեց գլխիu, էն sիպի, որ չդիմացա ու սկuեցի oռնալ
Մի քանի օր առաջ ծնունդս էր: Ոչ տրամադրություն ունեի, ոչ էլ ծնունդի հավես: Ինչ ծնունդի մասին մտածես, եթե ոչ կարաս նորմալ առևտուր անես, ոչ էլ փող ունես: Թանկ ու կրակ լցրած ա:
Ինչի առաջ կարողա ճոխ բաներ չկար, բայց կարում էինք խնունդ նշեինք, հարազտաներով նստեին մի կտոր բան ուտեինք, ասեինք խոսայինք ջերմ միջավայրում:
Հիմա էտ էլ վերացավ: Ոչ հարազատ ես կարում տեսնես, սաղ զբաղված են, ոչ էլ կարում ես քո փոքր ընտանիքով մի բան անես:
Ծնունդիս օրը գործից եկա տուն տեսնեմ ինչ: Հարսս սիրուն տորթա թխել իմ համար, ինչքան կարար իրա ունեցածի չափոց առևտուր էր արել, քրոջս ու ախպորս էր կանչել մեր տուն ու ես ոչ մի բանից տեղյակ չէի:
Մտա տուն, տեսնեմ սիրուն սարքած սեղանով, հարազատներով ինձ են սպասում:
Վայ նենց հուզվեցի, սկսեցի լացել: Իրոք երջանկության արցունքներ էին, թե չէ, էս վերջին տարիներին նենց վիճակ ա, ովա հիշում ծնունդ: Իրոք շատ ուրախացա, հարսիս առաջ Աստված թող բերի: