Տղաս շատ բռնկվող բնավորություն ունի։ Մի քանի օր առաջ մենք թոռնիկիս ծնունդն էինք նշում մեր տանը։ Տունը հյուրեր ունեինք մեր բարեկամության կողմից։ Եկան, նստեցինք, խոսացինք, շփվեցինք։
Էնպես ստացվեց, որ երբ պետք ա հյուրասենյակ մտնեի թոռնիկս դռան հետևում էր, ես էլ չգիտեի այդ մասին, դուռը էնպես բացեցի, որ ուժեղ խփվեց երեխայի գլխին ու նա ընկավ դռան հարվածից, սկսեց հոնգուր-հոնգուր լացել։
Տղաս էլ տեղից վեր թռավ ու եկավ մոտս, գոռաց․
«այ կնի՛կ, քեզնից վնասից բացի օգուտ չկա, զգուշ եղի էլի» ու ձեռքիս մրգի վազը շպրտեց գետնին։
Ամոթից գետի մտա հարսիս ու մեր բարեկամների մոտ։
Երեխային ոչինչ չէր եղել, բայց այդ օրը մրգի վազի հետ ես էլ կոտրվեցի։ Իմ արյունը, իմ որդին, ում կյանք եմ տվել, ծնել, մեծացրել ինձ բոլորի մոտ անպիտան սարքեց ու ձեռք բարձրացրեց վրաս։
Հաջոր օրը, երբ ոչ ոք տանը չէր, ես հավաքեցի իրերս ու գնացի մեր գյուղի տուն։ Չեմ ուզում այլևս ապրել մի տեղ, որտեղ գնահատված չեմ։
