Հիմա էլ անցել ենք տոպրակների պրոբլեմին։ Ամեն խանութ գնալուց պիտի հետս մի քանի հատ հավաքեմ տանեմ, որ կարանամ առևտուրս տուն բերեմ։
Հերթերը մի կողմից են, աշխատողների մումաթը մյուս կողմից։ Ժողովուրդն էլ լրիվ գժվելա, շնորհքին չեն կարողանում իրանց պահեն դուրսը։ Իրանց տան պատկերնա ամեն մեկը ցույց տալիս։
Ջահելները ոչ զիջում են, ոչ էլ ֆայմում եմ տեղ տան հերթի մեջ։ Կանգնում ես մի բան առնելու, երկու ժամ պիտի սպասես։ Մինչև վաճառողը բարեհաճի գա իրա գործը անի։
Դիտավորյալ էլ ոնց որ էնքան դանդաղ աշխատեն, որ մարդ քիչա մնում, ինքը իրան սպասարկի։ Որ խնդրում ես մի բան էլ անեն, էնքան թարս նայելով ու մումաթով են անում, որ մարդ փոշմանումա իրա ասածի համար։
Մի օր էս ծոգերին մի կերպ առևտուրս արեցի, ոչ թոռներիս էի տարել հետս, ոչ էլ հարսիս հետ էի, որ գոնե օգնեին։
Ծանր ծանր ապրանքներով մոտիկացա կասսա, ձեռքերս արդեն ցավում էին դատարկելուց, էս կասիրը մի հատ չֆայմեց օգներ էդ այլուրները դնեինք սեղանին։
Կողքս էլ անունով տղամարդիկ էին կանգնած, իրամց էշի տեղ դրած տնգված էին։ Ես էլ մեջս չպահեցի, էդ կասիրին ասեցի <<դժվա՞ր էր մի հատ օգնեիր բարձրացնեինք>>, շուռա եկել ինձ էլ ասումա <<դա իմ օարտականությունների մեջ չի մտնում, տիկին>>։
Հետո էլ մունաթով հարցրեց տոպրակ դնի թե չէ։ Ես էլ ասեցի էդքան ապրանք գրծած չեմ տանելու, պիտի դնի բա, ինչ պիտի անի։
Շուռ եկավ հետևի կասիրին եսիմ ինչ ասեց ինձանից, իրան էլ թվաց, թե պելոք կանգնելու էի։ Ես էլ բռնեցի, ասեցի մենեջերին կանչի, որ մի հատ լավ բողոքեմ։
Իմ բողոքելու վրա սա ձենը կտրեց, միանգամից ջան ջիգյարը կապեց, որ փող կտրելու անուն լսեց։ Կյանքումս ոչ մեկին վատություն չեմ արել, բայց դրա համար մի գրամի չափ չէի էլ ափսոսի, որ ռադ անեին գործից։
