46 sարեկանnւմ հարuանիfով ամուuնացա, ամուuինu ինձնից փnfր է․ Բոլnրը ծաղրnւմ են ինձ, որ այդ sարիքում չsեuի պեu hարuի շnր hագա
Արդեն 46 տարեկան եմ ու շատ երջանիկ եմ։ Իմ անձնական կյանքը միշտ չէր դասավորվում ամենատարբեր հանգամանքների բերումով, բայց երկու տարի առաջ ծանոթացա ամուսնուս հետ, շփվեցինք ու որոշեցին, որ մենք իրար համար ենք։
Ամուսինս ինձնից 6 տարի փոքր է, բայց դա մեզ չի խանգարում երջանիկ լինել ու միմյանց հասկանալ։
Իմ երազանքն է եղել հարսի զգեստ հագնելը։ Ես արդեն հրաժարվել էի այդ մատքից, բայց ամուսինս ինձ ասաց, որ եթե ես ուզում եմ, ապա մենք հարսանիք կանենք ու ես կհանգնեմ այդ զգեստը։
Մի խոսքով, շրջապատում բոլորը սկսեցին ինձ ծաղրել, թե բա էս տարիքիդ ինչ հարսանիք ու հարսի շոր։
Բայց մենք ամեն դեպքում հարսանիք արեցինք ու ես հագա իմ երազանքների շորը։ Մարդիկ դրանից հետո ավելի շատ սկսեցին խոսել, թե բա պառավը ինչ հարսի շոր հագնել կուզեր, ու որ ամուսինսն ինձնից փոքր է։
Ես մի բան չեմ հասկանում, մարդիկ ինչի չեն հանդուրժում, որ դիմացինը երջանիկ է լինում։ Երբ ես միայնակ էի, բոլորն ասում էին, գոնե ամուսնանայիր, հիմա որ ամուսնացել եմ՝ ծաղրում են
