Մենք նորաստեղծ ընտանիք չենք։ Արդեն բավականին երկար ժամանակ մենք ամուսնացած ենք և համատեղ ենք ապրում։ Ամեն բան լավ է ընդահանուր առմամբ։
Ես հոգատար կին եմ, ամուսինս էլ լավ ամուսին է, ստանձնում է տան տղամարդու պարտականությունները։ Բայց վերջերս մեր հարաբերությունները լարվել են։
Ես ամուսնուս կողմից իմ հանդեոպ ուշադրության պակաս եմ զգում, ինձ մոտ այնպիսի տպավորություն է կարծես նա սառել է իմ հանդեպ։
Ամուսինս ամբոջ օրը հեռախոսը ձեռքին խոսում է, միշտ դուրս է գալիս, գնում հանդիպումների, կամ գործով ինչ-որ տեղ է այցելում։ Այդպես ամբողջ օրը նա անց է կացնում նվիրվելով իր գործին, իսկ ընտանիքի համար ժամանակ չի գտնում։
Ես էլ որոշեցի դաս տալ նրան, քանզի իմ հորդորներին, որ մեզ էլ ժամանակ տրամադրի, նա միշտ արդարացումներ էր գտնում և ասում, որ գործը չի կարող սպասել։
Ես սկսեցի ամուսնոս անուշադրության մատնել, տան համար ուտեստներ չպատրաստել, շորերը չլվանալ, չարդուկել ու ոչ մի կենցաղային գործ չանել։
Փոխարենը զուգվում էի ու տնից դուրս գալիս, գնում էի հայրական տուն ծնողներիս հետ ժամանակ անցկանելու, ընկերներիս հետ էի շփում, և գալիս էի տուն։
Այս ամենը տեսնելով ամուսինս մեծ կռիվ սարքեց և ասաց, որ այսպես շարունակվել չի կարող։ Ես էլ ասեցի, որ վարվում եմ իր պես։
Նա սեփական կաշվի վրա զգալով հասկացավ, որ միայն գործերին տրվելը սխալ է, պետքա է նաև ժամանակ տրամադրել ընտանիքին։
