Բոլոր խնայող մարդիկ ասում են. <<Դրսում 21-րդ դարն է>>: Ես ամուսնացել եմ 90-ականներին, դա այդպես չէր։ Այդ օրվանից անցել է քսանվեց տարի, կարծես երեկ ամեն ինչ լիներ։
Սակայն բոլորն ասում են՝ երեկ չէր։ Տղաս 25 տարեկան է, վերջերս է ավարտել համալսարանը, եկել է մեզ մոտ, այնտեղ տուն ենք տվել։ Դե, արդեն հասուն տղա է, կարծում ենք, կապրի առանձին։
Նա միշտ անկախ տղա է եղել: Ես ու հայրս մտածում էինք, որ եթե հնարավորություն կա, ապա ինչու նվեր չանել մեր որդուն։ Նա վերջերս որոշել է ամուսնանալ:
Ընկերուհու անունը Սոնա է։ Նրանք գրեթե նույն տարիքի են։ Ես նրանից ամենաշատն եմ կյանքում: Ես ու նա չենք վիճում, ես ընդհանրապես չեմ ցանկանում նրա հետ կոնֆլիկտ ունենալ:Նա եկավ տղայիս տուն և իր հետ ոչինչ չբերեց։
Նա եկավ երկու ճամպրուկով, մեկում կոսմետիկան, մյուսում՝ զգեստները։ Արդեն տղայիս հետ է ապրում, պատրաստվում են ամուսնանալ։
Վերջերս գնացի նրանց տուն։Տանը ամբողջովին խառնաշփոթ էր: Սրբիչը լոգարանում հատակի վրա էր: Նա շատ վ ատ տնային տնտեսուհի է: Եթե նա ամեն ինչ իր սեփական ձեռքերով բերեր տուն, նա այդպես չէր վարվի։
Ես նույնպես հարուստ ընտանիքից չէի, երբ ամուսնանում էի։
Բայց մայրս ինձ համար օժիտ հավաքեց, ամեն ինչ հետս ամուսնուս տուն տարա։ Ամեն ինչին խնամքով էի վերաբերվում։ Ես գնահատում և հարգում եմ ծնողներիս մինչ այժմ կատարած աշխատանքը։
Ես չեմ ուզում վատ սկեսուր թվալ, ուստի հարսիս ոչինչ չեմ ասում: Թող ապրեն ինչպես ուզում են։ Միգուցե իսկապես սխալվում եմ, 21-րդ դարն արդեն բակում է, միգուցե սովորույթները վաղուց են փոխվել։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց
