Ինչ հարս եմ գնացել ապրում ենք չքավորության մեջ։ Գնացածս օրվանից խնայում ու խնայում ենք, որ կարողանանք օրվա հացի փողը հերիքացնենք, իսկ դե հետ քցելու մասին էլ խոսք չկա։
Աչքս միշտ խանութի շորերի ու ապրանքների վրայա մնում։ Անցնում ու երազում եմ, որ մի օր կարողանամ իմ երազած շորն առնեմ, իմ երազած սպասքի մեջ ճաշ պատրաստեմ ու մատուցեմ։
Մենք տարիներ շարունակ օգտագործում ենք ամուսնուս տատիկից մնացած չուգունից թավաներն ու հին կաստուրկեքը, որոնք արդեն վաղուց օգտագործման ենթակա չեն։
Բայց քանի որ ֆինանսի խնդիր կա, նորը գնել չենք կարողացել։ Միշտ հեռուստացույցով նայում էի խոհարարական հաղորդումներ ու երազում էդ սիրուն կաստուրկաների ո թավաների մասին։
Սկսեցի փող հավաքել, որ ես էլ առնեմ գոնե մի երու հատ։ 200-300 դրամով հավաքում էի, մի կողմ էի դնում, հենց որ ձեռքս փող էր ընկնում։
Մի օր էլ հավաքած 15 հազարը վերցերից ու գնացի տնտեսական խանութ։ Էս կաստուրկեքըի համար գումարս հերիքեց։ Հա էն ամենալավերից չի, բայց դե հիմա իմ ունեցածից հաստատ լավն էր։
Երջանիկ առաջ ու եկա տուն։ Կիսուրս, որ տեսավ կպավ գլուխս, սկսեց կռվել հետոս։ Շան օյին հանեց գլխիս, թե բա դու քանի գլուխ ունես, որ մեզնից թաքուն փող ես հավաքել գնացել սրանք առել եկել։
Եթե փող ունեիր պիտի տայիր ինձ, ես կորոշեի ինչ առնենք։ Հիմա կաստուրկի ժամանակը չի։
Մի խոսքով կռիվ-պատմություն։ Ամուսինս եկավ իրան սկսեց բողոքել, կռվել։ Մարդս էլ գժված վեկալեց էդ կաստուրկեքը, տարավ դուրս ու սկսեց չագուչով ջորդել։
Արցունքները աչքերիցս գնում էին, որ տեսնում էի, ոնց էր իմ երազած կաստուրկեքը ջարդում։ Հիմա էլ ոչ կաստուրկա ունեմ, ոչ էլ՝ փող։ Ամեն ինչ գնաց կորավ։ Սկեսուրս էլ դինջացավ, նստեց տեղը։
