Տղես ու հարսս 6 ամիսա ամուսնացած են: Միասին ենք ապրում, բայց ես որպես ծնող, միշտ կողմ եմ եղել, որ զույգն առանձին ապրի:
Ճիշտա, շատ ծնողներ դեմ են դրան, բայց ես կողմ եմ, ճիշտը էտա, թող գնան ապրեն իրանց համար, մենք էլ ջան ասենք, ջան լսենք: Բայց դե ոչ մի բան չեմ խոսացել էտ թեմայով, թողել եմ իրանց վրա:
Բայց շատ իզուր, որ չեմ արտահայտվել: Ամեն անգամ, որ անցնում եմ սենյակի մոտով, տղես ու հարսս իրար հետ են լինում, գժանոց ա սկսում:
Սաղ օրը հարսս տղուս հետ կռիվա անում ու համոզում, որ առանձնանան, տղես էլ ասումա չէ, որ չէ: Էն օրն էլ լսեցի, որ տղես իմ համար չի ուզում առանձնանա, հարսս էլ նեղվումա էտ փաստից:
Չդիմացա, հաջորդ օրը հետները խոսացի, ասեցի, որ կապ չունի, որ ես մենակ եմ, ինձ ավելի հաճելի կլինի տենց, որ իրանք գնան առանձին, ես էլ հանգիօստ լինեմ, որ չեն վիճում ու հասկանում են իրար:
Թե չէ տղես իմ խաթր ասումա մնան, բայց էն աղջկան էլ եմ հասկանում ուզումա առանձին իրա գլխի տերը լինի: Համոզել եմ արդեն, որ տան հարց լուծեն:
