Մարինեի սկեսուրի անունը Լիլիա էր։ Նա ընդամենը 48 տարեկան էր։ Նա շարունակում էր հոգ տանել իր մասին, ուստի շատ երիտասարդ տեսք ուներ։
Նա իր որդուն՝ Վաչեին, ավելի շատ էր սիրում, քան կյանքը։ Նա տուն բերեց Մարինեին՝ կոպ իտ ու այլ անդակ մի աղջկա:
Լիլիան փորձում էր անել ամեն ինչ, որպեսզի Մարինեն լավ կին դառնա Վաչեի համար։ Նա համոզեց նրան գնալ ֆիթնեսի, հագնել նորաոճ շորեր: Սակայն Մարինեն այդպես չէր ուզում։
Շուտով ընտանիքում համալրում եղավ։ Երբ տղան 2 տարեկան էր, Վաչեն, կարծես, ուրիշ մարդ դարձավ: Նա ուշ էր գալիս, ոչ մեկի հետ չէր խոսում, միշտ վ ատ տրամադրություն ուներ։
Մի օր Լիլիան, այնուամենայնիվ, որոշեց լուրջ զրույցի բռնվել հարսի հետ.
— Երևի դա իմ գործը չէ, բայց ինձ թվում է, որ քո ամուսնությունը փլո ւզվում է: Միգուցե ես իմ մե ղքն ունեմ: Ես որոշել եմ ձեզ տալ իմ բնակարանը և տեղափոխվել ամառանոց։
— Մեզ ձեր բնակարանը պետք չէ,- կտրուկ պատասխանեց հարսը։ -Ես այլևս չեմ սիրում քո որդուն,իսկ նա չի ուզում բաժ անվել:
-Մայրիկ, դու շատ բան չգիտես, — միջամտեց որդին, -ես Մարինեյին դա վաճանել եմ հարսանիքից առաջ։ Նա ներեց, բայց հավանաբար նստվածքը մնացել է:
-Սիրելիներս, պետք չի հապ ճեպ որոշումներ կայացնել։ Մի երկու օրով թոռնիկիս կտանեմ մոտս, դուք կհանգստանաք, կգնաք կինո կամ թատրոն։
Երբ սկեսուրը հեռ ացավ թոռան հետ, զույգը երկար ժամանակ չխոսեց։ Բայց, ի վերջո, նրանք համաձայնեցին, որ հարաբերություններին կարելի է երկրորդ հնարավորություն տալ։
-Վաղը գնանք մորդ մոտ ու շնորհակալություն հայտնենք մեր ընտանիքը փրկելու համար:
-Արի,- համաձայնեց Վաչեն: Գիշերը տատիկը զանգեց ու ասաց, որ Լիլիան մա հացել է։ Պարզվեց, որ այս երկու օրն իր տեղը չի գտել՝ անհանգստանում էր երեխաների համար, մտածում էր՝ ինչ կլինի իր ընտանիքի հետ:
Հուղա րկավորությունից հետո, Վաչեն մոտեցավ կնոջը, գրկեց ու ասաց.
-Հիմա դու տան միակ տիրուհին ես։ Մարինեյի պատասխանը ապշեցրեց ամուսնուն։
-Չէ,ես որոշել եմ հեռանալ։ Ես պատրաստ էի քո մոր համար ապրել քեզ հետ, բայց հիմա արդեն ուշ է։ Մեկ ամիս անց Մարինեն ամուսնալուծության հայտ ներկայացրեց։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց
