Uմենից գնում էի sուն, երբ կանգառnւմ մի կին բարձրացավ ավsոբուս 2 մանկաhասակ երեխաների հեs․ Արա էuu ինչ վիճակա այ
Կինը չարչարվում էր, չէր կարողանում բարձրացնել մանկասայլակը: Միանգամից մի քանի երիտասարդներ տեղից վեր կացան, շտապեցին օգնել: Բարձրացան:
Հանկարծ մեծ երեխան՝ ով երևի 3 տարեկան էր, ընկավ: Մի ուրիշ աղջիկ արագ գնաց նրա մոտ, բռնեց ձեռքից, օգնեց կանգնել: Մինչ այդ մայրիկը մանկասայկն էր հարմար տեղ կանգնեցնում: Ազատ տեղ չկար, և մի տատիկ իր տեղը զիջեց փոքր տղայի:
Միջին տարիքի տղամ արդը՝ տես նելով կանգնած տատիկին, վեր կացավ և նրան տեղ տվեց: Հետո մայրիկը սկսեց ձեռքով մաքրել երեխայի հագուստը, և նրա կողքին նստած կինը պայուսակից խոնավ անձեռոցիկ հանեց և տվեց:
Մինչ երիտասարդ մայրիկը տղայով էր զբաղված, այլակի մեջ նստած աղջնակը սկսեց կամակորո ւթյուն անել և լացել: Նրա կողքին մի աղջիկ կար կանգնած,և նա սկսեց հեռ խոսով նկարներ և մուլտեր ցույց տալ, որ փոքրի-կը հանգստանա:
Բոլոր ուղևոները հետևում էին ընտանիքի արկածներին:
Վերջապես նրանք հասան իրենց կանգառ: Կինը նույ-նիսկ չհասցրեց փորձել իջեցնել սայլակը, երկու երիտասարդներ արեցին դա նրա փոխարեն:
Կինը կանչեց որ-դուն, և նստած ուղևորների օգնությամբ երեխան հասավ դռան մոտ, պտտվեց և բարձր ասաց.
—Շատ շնորհակալ եմ ձեզ:
Բոլորը ժպտացին և ձեռքով արեցին:
Ոչ մի արտառոց բան չի եղել,ոչ մի մեծ իրադարձություն չկա բայց ներսումս այնքան ջերմ զգացողություն մնաց այդ ուղևորությունից հետո:
Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ