Ամուuինu վիճեց ծնnղների հեs ու նրանf hեռացան․ Մեր sուն եկան 5 sարի անց՝ ամուuնուu թաղ-մանը

Ես ու ընտրյալս միմյանց շատ էինք սիրում, սակայն նրա ծնողները, չգիտես ինչու, ինձ չընդունեցին: Արդյունքում մենք ամուսնացանք՝ հաշվի չառնելով նրա ծնողների կարծիքը:

Ինձ համար նույնպես ցավալի և տհաճ էր այդ ա-մենը:Ես ու ամուսինս հանրակացարանում սենյակ վարձեցինք,և դա այն պարագայում,երբ ամուսնուս ծնողների տունը 4 սենյականոց է, և նրանք էլ միայնակ են ապրում:

Չնայած բոլոր դժվարությո ւններին՝ մենք կարո ղանում էինք ապրել և ուր ախանալ, վայե լել կյանքն ու միմյանց ներկայո ւթյունը: Հատկա պես այն ժամանակ, երբ ծնվեց մեր չք նաղ աղջիկը:

Ես հաճախ էի ասում Գևորգին, որ նա գրի կամ զանգի ծնողներին, հաշտվի նրանց հետ, ասի, որ երեխա է ունեցել, սակայն նա շատ խորն էր վիրա-վորված ծնողներից:

Անցավ 5 տարի: Այդ ընթաց քում մենք բազմաթիվ լավ և վատ օրեր ապրե ցինք: Մի օր ամուսինս եկավ տուն և ինչ-որ թղթիկ թափահարելով՝ ուրախ ասաց.

-Սիրելիս, հանրակաց արանի սենյակը պիտի ազատենք:

Ես չեմ հասկանում, թե նա ինչի համար է այդքան ուրախ, չէ որ մենք գնալու տեղ չունենք:

-Մեզ 1 սենյականոց բնակարան են տվել, ինձ տարվա լավա գույն աշխատող են ճան աչել…պատկերացնու՞մ ես: Մենք արդեն տուն ունենք:

Ես ուրախությունից թռչկոտում էի: Շուտով մենք տեղափոխվեցինք փոքրիկ, բայց այնքան ջերմ ու հարմարա-վետ ՄԵՐ բնակարանը:Ես ամուսնուցս թաքուն նրա ծնող ներին նա մակ գրեցի: Պատմեցի մեր նորությունների մասին, գրեցի հասցեն և հրավիրեցի մեր տուն:

Հաջորդ օրը ես առավոտից երեկո տարբեր ուտեստներ էի պատ-րաստում, որ շատ լավ դիմավորեմ ամուսնուս ծնողներին:

Պիտի երեկոյան աշխա տանքից գար ամուսինս, և մենք միասին գնայինք կայա րան՝ նրանց դիմավորելու:Երբ տվեցին դռան զանգը, վազեցի, ակնկ ալելով, որ տեսնելու եմ ամուսնուս, սակայն այնտեղ կանգնած էին երկու տղա մարդ՝ ամուսնուս աշխատավայրից երկու ընկեր:

-Ներեցեք անհանգստացնելու համար: Այսօր վերելակը պոկվել է, Գևորգն էլ եղել է մեջը: Ընդունեք մեր ցավակ-ցությունը. նա մահացել է:

Դրանից հետո էլ ոչինչ չեմ հիշում: Միայն հիշում եմ, որ մի քանի ժամ անց եկան սկեսուրս և սկեսրայրս: Ամուս-նուս մայրը ցավից գոռում էր…

Իսկ ես նրանց մեղադրեցի,որ նրանց պատճառով մեր կյանքը չդասավորվեց: Եթե ծնողները նրան տնից դուրս չհանեին, Գևորգը կավարտեր համալսարանը և երբեք շինարարությամբ չէր զբաղ-վի, իսկ այդ օրն էլ չէր մահանա…

Ես չգիտեմ, թե ինչպես ողջ մնացի, ինչպես հաղթահարեցի կորստի ցավը:

Հավանաբար, օգնեց աղջիկս, ում աչքերը ինձ երբեք թույլ չեն տա մոռանալ ամուսնուս մասին…

Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ