Ամnթից մեռանf․ Sղես ու hարuu գյnւղnւմ մեր կյաժի բանակի fեֆին իրար գիրկ էին նusել. Նկատողություն արեցինf՝ հլը ինչ ասեցին
Մենք ամոթից արդեն մեռանք էս դեպքից հետո։ Էլ գյուղում չեմ ուզում տանից դուրս գամ, մեկի հետ շփվեմ, խոսեմ։ Հիմա ներկայացնեմ՝ ինչ արեցին մեր տղեն ու հարցը մեր հլխն՝ հյուր գալով։
Ուրեմն՝ մեր բարեկամի տղու բանակի քեֆն էր, բոլորով գնացել էինէք։ Հրավիրված էին նաև տղաս ու հարսս՝ քաղաքում ապրող։ Նրանք էլ անմիջապես եկան բանակի քեֆի տեղը, իրենցից գոհ նստեցին։
Բայց մի նրբություն կա․ նստեցին իրար գիրկ։ Նենց վատ էին իրենց պահում, ոնց որ ոչ թե ամուսնացած զույգ լինեին, այլ սիրուհի ու սիրեկան։
Ամոթից մտանք գետինը։ Երբ որ մարդս նկատողություն արեց, հարսս ասեց՝ պապա ջան, մի խառնվի, քաղաքում ձևերը սենց են։
Չեմ հասկանում՝ իրո՞ք էդպես ա։ Գյուղացի կին եմ, շատ չեմ եղել քաղաքում, բայց հաստատ գիտեմ՝ տենց այլասերվածություն չի լինի ոչ մի տեղ։
Անհար է, որ մարդիկ հանդուրժեն, որ իրենց կողքին սիրահար զույգը իրար գիրկ նստի։
Մարդկանց չի կարելի հետամնացի տեղ դնել, խայտառակ արեցին, գնացին։ Հիմա գյուղով մեկ խայտառակված՝ ամաչում եմ մեկի երեսին նայեմ։
