Ես երկու տղաների մայր եմ։ Ավագս շրջել է ամբողջ աշխարհով, բայց ոչ թե հանգստի, այլ աշխարհագրություն սովորելու համար։ Ես հետևում էի նրա շրջապատին, որպեսզի դրա մեջ վատ տղաներ չլինեն։ նաև հետևում էի սննդին, արտաքին տեսքին։
Նա ավարտեց ու մեծ կարիերա կառուցեց։ Ես ինձ համարում էի լավագույն մայրիկը։ Այնուամենայնիվ, առաջին իսկ հնարավորության դեպքում նա սկսեց աշխատել որպես ավտոմեխանիկ։
Միշտ երազել էր դրա մասին: Մեղմ է ասված, որ ես ցն ցված էի: Ամեն օր այցելում էի հո գեբանի, որպեսզի չխելա գարվեմ։ Որոշ ժամանակ անց ես հանգստացա և ամբողջությամբ վերագնահատեցի իրավիճակը։
Ես որոշեցի երեխաներին հանգիստ թողնել։ Նրանք արդեն չափահաս են։ Ավագս աներևակայելի երջանիկ էր, ժպիտ հայտնվեց նրա մռայլ դեմքին։ Նա ուներ շատ նոր ընկերներ։
Մենք հազվադեպ ենք զանգում և տեսնում միմյանց: Հիմա չգիտեմ՝ ինչ է կերել, ինչ է հագել։ Կարծում եք՝ նորմալ չէ: Ոչ, մենք հիմա հիանալի հարաբերություններ ունենք: Ես նախկինում ունեի նրա պարտականությունների մի ամբողջ ցանկ։
Ես հասկացա, որ դա ոչ թե հո գատարություն էր, այլ ճ նշում։ Ծնողների հիմնական խնդիրն է ապահովել երեխային ու նրա ապագան։
Իսկ մենք նրանց զրկում ենք որոշումներ կայացնելուց, թույլ չենք տալիս, որ դրանք իրագործվեն։
Ես թույլ չեմ տա, որ դա պատահի իմ կրտսեր որդու հետ: Ես վայելում եմ կյանքը նրա հետ և հաճույք եմ ստանում փոքրիկ բաներից: