Սովորությունից դրդված հերթափոխից հետո վազեցի մթերային խանութ։ Հացաբուլկեղենի բաժնում մի աղջիկ էր կանգնած։ Նա հագնված էր շատ կոկիկ, բայց հնաոճ, պարզ էր, որ հագուստը նորաձևության խանութներից չէ։
Նա մենակ մնաց այնտեղ, մինչև մայրը մոտեցավ նրան։ Մայրը երիտասարդ էր, բայց հոգնած աչքերը մատնում էին նրա ծանր կյանքը։ Փոքրիկ աղջիկը մատով ցույց տվեց բլիթը, բայց մայրը գրկեց նրան և ասաց, որ բլիթի համար գումար չկա։
Աղջիկը գլխով արեց, ժպտաց և գնաց մոր հետևից։ Երբ նրանք անցան ցուցափեղկի մոտով, աղջիկը տխուր նայեց բլիթին, բայց զսպում էր զգացմունքները, որպեսզի չվիրավորի մորը։
Ես ուշադրությունս ուղղեցի դեպի զամբյուղը։ Կային առավել առաջնահերթ ապրանքներ։ Անմիջապես պարզ դարձավ, որ կինը ամեն ինչ հաշվարկել է։
Դուք պետք է տեսնեիք երեխայի աչքերը, ով նայում է բլիթներին: Ես հավաքեցի մի ամբողջ զամբյուղ քաղցրավենիք, այդ թվում՝ բլիթ, քանի որ հենց այդ օրն էր, որ աշխատավարձ էի ստացել, կարող էի ինձ դա թույլ տալ։
Հետո ես հետևեցի նրանց։ Նրանք մի տղայի կողքի կանգնեցին, մեր արդեն ծանոթ աղջկա եղբայրը պիտի լիներ։Նա իր ձեռքերում պահում էր ջրաներկներ, բայց մայրս գլուխը օրորեց՝ մեղավոր ժպտալով.
— Կարեն, մայրիկի մոտ փող չի մնացել: Նա գլխով արեց, ներկերը դրեց տեղը ու կանգնեց մոր կողքին։ Եղբայրն ու քույրն իրենց շատ հանգիստ էին պահում։
Նրանք մորից չէին նեղանում: Սա նշանակում էր, որ նրանց մայրը խոսել էր նրանց հետ այս մասին և նրանք լավ գիտեին իրենց վիճակը։
Ես քիչ էր մնում արտասվեի և որոշեցի նրա համար էլ ջրաներկեր գնել։ Ես գրեթե վազեցի դեպի դրամարկղ, խնդրեցի, որ փաթեթավորեն նվերների տոպրակներում, որպեսզի երեխաների համար դա անակնկալ լինի, այլ ոչ թե ակնհայտ օգնություն։
Բայց միակ բանն այն է, որ չգիտեի, թե ինչպես դա տամ նրանց, որպեսզի մայրը չնեղանա: Երբ նրանք մոտեցան դրամարկղին, ես ամբողջական տոպրակներով գնացի նրանց մոտ և ասացի.
-Այսօր մեր խանութում տեղի է ունենում «Ամենաընկերական ընտանիք» մրցույթը։Դուք մեր հաղթողներն եք:
Իսկ տոպրակները տվեցի երեխաներին, ավելի ճիշտ՝ դրեցի նրանց դիմաց, քանի որ չէին վերցնում։ Նրանք սկզբում չարձագանքեցին։ Նրանք նայեցին իրենց մորը: Նա գլխով արեց՝ ժպտալով։
Նրա աչքերում արցունքներ կային.
— Շատ շնորհակալ եմ: Այո, մենք շատ ընկերասեր ընտանիք ենք, — ասաց աղջիկը:
— Ես նրանց շատ եմ սիրում,- շարունակեց տղան: Ես շոյեցի նրանց գլուխները, ժպտացի նրանց մորը ու գնացի տուն։
Այս արարքը ինձ այնքան ջերմացրեց, որ այս ջերմությունը բավական էր ևս մեկ շաբաթ։
