Զակատի սեզոն ա, շուրջս բոլորը ձմեռվան են պատրաստվում: Դե ես էլ ոչ մեկից հետ չեմ մնում ու ամեն տարի էս սեզոնին ինչ կարողանում եմ փակում եմ, որ ձմռանն ապրելը հեշտ լինի ու ոչ մի բանի կարիք չունենանք:
Միշտ ես մենակ եմ արել ամեն ինչ, քանի որ աղջիկ չեմ ունեցել, երկու տղա ունեմ: Հիմա հարս ունեմ արդեն ու մտածում էի ինձ կօգնի ամեն հարցում ու հոգսս կթեթևանա: Բայց դե դա ինձ միայն թվում էր:
Առավոտ շուտ արթնացա, գնացի շուկա լեչոյի ու խավիարի համար ինչ որ պետք էր առա ու տղուս հետ եկա տուն: Մտածեցի մի օր լեչոն կանենք, հանջորդ օրը խավիարը կփակեմ: Եկա տուն դեռ հարսս քնած էր:
Ամեն ինչ լվացի, մաքրեցի, դասավորեցի, որ սկսեմ պատրաստել:
Հարսս արթնացավ, ասեցի՝ Անի ջան, լվացվի մի բան կեր արի ինձ օգնի էս զակատները փակենք էլի, դու մաքրի ու աղա էս լեչոյի պարագաները, ես էլ բանկաները լվանամ, պատրաստեմ, որ եփեմ, լցնեմ արագ փակեմ:
Հարսս էլ ոչ տարավ, ոչ բերեց.
— Գայան ծյոծյա, ես էսօր լիքը գործեր ունեմ, պիտի գնամ եղունգներս սարքեմ, հետո էլ բասեին եմ գնալու ընկերուհիներիս հետ, չեմ կարա գամ քեզ օգնեմ:
Համ էլ զակատն ուզես ի՞նչ անես, հենա ինչ ուզենք, խանութից կառնենք կուտենք էլի, անկապ տեղը քեզ ինչի ես էսքան տանջում, մի տոննա բան ես առել բերել լցրել խոհանոց:
Շշմեցի մնացի, էդ բանկեն ձեռս, աչքերս կլորացած կանգնած էի, չէի հասկաում ինչ ասեմ էդ աղջկան:
