Քուրս իրա ընտանիքով արդեն երկար տարիներ ա, ինչ ապրում են Ամերիկայում: Ստեղ էին, երբ որ էրեխեքը ծնվեցին, բայց հետո գնացին ընդեղ ու էրեխեքը ընդեղ էլ մեծացան:
Հիմա էսքան ժամանակ չէի տեսել էտ էրեխեքին, իսկ մի քանի օր առաջ աղջիկը էկավ Հայաստան, որ համ ման գա, համ էլ հանգստանա, մեր տունն էլ ապրում ա:
Վայ ուղղակի ահավոր ա իրան պահում ու ես մի կերպ եմ դիմանում իրան: Լկստված, լպիրշ աղջիկ ա ու չեմ հասկանում, թե քուրս ոնց ա տենց էրեխեա մեծացրել ու դաստիարակել:
Էն օրն էլ քաղաքից դուրս էինք գնացել, հետներս տղուս ընկերն էլ էր: Նենց լպիրշ էր պահում իրան, քիչ էր մնում էտ տղուն կուլ տար, աչքերով ուտում էր:
Գնում քսմսում էր, տղես էլ դե էշ չի, հասկանում ա սաղ ու գժվել էր:
Քիչ էր մնում գետինը բացվեր ու ես մտնեի մեջը իրա փոխարեն, այ տենց լկտի էր պահում իրան: Հիմա օրերն եմ հաշվում, թե երբ ա հետ գնալու, որովհետև էլ չեմ դիմանում:
Տղես էլ հազիվ ա իրան զսպում, որ ձեռից չբռնի ու չշպրտի դուրս:
