Կարծում եմ բոլոր աղջիկների համար էլ հարսանիքը մեծ իրադարձությունա, որին երկար ենք սպասում: Բայց իմ կյանքում այդքան սպասված օրս ուղղակի մղձավանջի վերածվեց: Ընկերոջս հետ բավականին երկար սպասեցինք հարսանիքին, քանի որ ամեն անգամ օրը նշանակելուց հետո մի դժբախտություն էր պատահում ու ստիպված հետաձգում էինք:
Սկզբում նշանածիս հայրը մահացավ համաճարակից, հետո պատերազմը, որի ընթացքում մորաքրոջս տղան զոհվեց և միայն վերջերս հնրավաորություն ունեցանք նրան հուղարկավորելու, քանի որ երկար ժամանակ չէինք գտնում:
Բայց այս անգամ կարծես ամեն ինչ հանգիստ էր, մենք էլ սեպտեմբերի 13-ին հարսանիք արեցինք ու պիտի հարսանիքից հետո գնայինք Ջերմուկ երկու շաբաթով: Բայց ամեն ինչ ավելի սարսափելի էր: Ռեստորանից միանգամից ուղևորվեցինք հանգստյան տուն: Կեսգիշեն անց էր երբ հասանք քաղաք ու ամեն ինչ այնքան հանգիստ էր: Ես ոգևորությամբ նայում էի ճոպանուղուն ու ամուսնուս ասում, որ առավոտյան պիտի անպայման գնանք ու այդ պահին հենց առաջին ռումբերը պայթեցին, հենց մեր աչքի առաջ:
Վարորդը վախից միանգամից կանգնացեց մեքենան ու չգիտեինք ինչ անել, հենց այդպես թողեցինք ու առաջին պատահած տան ապրողների հետ իջանք նկուղ: Ամբողջ գիշեր տան տիկնոջ ու երկու անչահաս երեխաների հետ, հարսի շորս հագիս նստած էինք մութ ու ցուրտ նկուկուղում, իսկ ռուբերի պայթունները չէինք դադարում: Տղամարդիկ վերևում էին, մնացել էին օգնելու մյուս բնակիչներին:
Մեզ հաջորդ օրը տարհանեցին քաղաքից, արդեն մի քանի օր է անցել, բայց նույիսկ հիմա այդ սթրեսից դուրս չեմ գալիս: Էս ի՞նչ էր, ո՞նց էր: Երբ մեր Ջերմուկը դարձավ ռազմադաշտ:
