Ուշգիշերին խանութի մոտով անցնելիս մի տարեց տղամարդու նկատեցի, կանգնած լուռ լացում էր․ Մոտեցա ու հարցրեցի պատճառը․․․
Մտքովս չէր էլ անցնում, որ այդ հանդիպումը ինձ համար ճակատագրական կլինի։Երկու տարի առաջ, գիշերը, կանգառում կան գնեցի, որ ծխախոտ գնեմ: Ծխախոտս գնեցի և տեսա, որ նստարանին պապիկ է նստած և ակնհայտորեն անառողջ տեսք ուներ: Մոտեցա պապիկին և հարցրեցի, թեռ ինչպես է իրեն զգում,իսկ նա ասաց, որ ամեն ինչ նորմալ է,պարզապես սիրտն է ցավում, մարդիկ
շտապօգնություն են կանչել,իսկ նա նստած սպասում է։
Ես ծոծրակս քորեցի և հարցրի վաճառողուհուն, թե արդյոք շուտվանից է պապիկը սպասում, իսկ նա ասաց, որ երեկոյան ժամը 8-ից…Ինչպիսի մղձավանջ … 70 տարեկան պապիկը, որը հավանաբար վետերան չէ, բայց կոմունիզմ է կառուցել հաստատ և ժողովրդական շինություններում աշխատել է մեր լավ մանկության համար:Ես չլսելով պապիկի խոսքերը այն մասին, թե ինքը լավ է, նստեցրի մեքենան և տարա հիվանդանոց:Այնտեղ շատ խոչընդոտներ հաղթահարելով կարողացանք հասնել նրան որ բժիշկը պապիկին
ստուգի:
Երբ բժիշկը եկավ ինձ մոտ, դեղերի ցուցակ կար ձեռքում, տվեց ինձ և խնդրեց գնել դրանք: Ես գիշերը շատ ուշ գնացի և գնեցի այդ դեղերը: Երբ հիվանդասենյակ մտա, մտածում էի որ պապիկը քնած կլինի, բայց նա արթուն էր և ինձ ասաց իրենց տան հասցեն և խնդրեց գնալ այնտեղ և տեղեկացնել իր մասին: Նա մտածում էր, որ տնեցիները շատ անհանգստացած կլինեն:
Նրանց տունը գտնվում էր քաղաքի մյուս ծայրում: Երբ հասա այնտեղ, տեսա, որ իսկապես տնեցիները անհանգստացած էին: Տանը տատիկն էր իր գեղեցիկ աղջկա հետ, ում ձեռքում փոքրիկ երեխա կար: Նրանք ուզում էին այդ ժամին գնալ հիվանդանոց, բայց ես նրանց համոզեցի, որ առավոտյան 8-ին գնան, երբ բժիշկները արդեն այնտեղ կլինեն:Նրանք էլ ինձ ասացին որ այդ ուշ ժամին հետ չգնամ և իրենց տանը գիշերեմ: Ես մնացի և արդեն 3 տարի է միասին ենք ապրում:Մարդիկ, բարություն արեք։ Գուցե դա ճակատա-
գիր է:
