Նոյեմբերյան մի ցուրտ երեկո Վադիմը տուն էր վերադառնում աշխատանքից: Մոտենալով մուտքի դռանը ՝ նա լսեց երեխայի թույլ ճիչ, որը լսվում էր նստարանի կողմից: Տղամարդը շրջվելով՝ այնտեղ տեսավ մի երեխայի, որին միայնակ էին թողել:
Վադիմը մի պահ քարացավ անորոշությունից, ծանր աշխատանքային օրվանից հետո նա ուզում էր արագ լոգանք ընդունել և հանգստանալ հեռուստացույցի առջև:
Բայց երեխային միայնակ սառը փողոցում թողնելն անհնար էր: Երեխան, որը դրված էր սառը նստարանին, փաթաթված էր բարակ վերմակով: Վադիմը զանգահարեց ոստիկանություն, երեխան տեղափոխվեց մանկատուն:
Պարզվեց, որ նա աղջիկ էր, որբանոցում նրան կոչեցին«Ալյոնա», և անօթևանների պետական հաստատությունում հայտնվեց ծնողական սիրո կարիք ունեցող ևս մեկ փոքրիկ:
Վադիմը չմոռացավ աղջկան, հաճախ էր նվերներով և քաղցրավենիքներով նրան այցելում: Բայց նրան որդեգրելու հնարավորություն չուներ: Իր ամբողջ ժամանակը նա ծախսում էր աշխատանքի վրա՝ ապրուստի համար գումար վաստակելու նպատակով:
Տարիքը լրանալուն պես աղջկան տեղափոխեցին մանկատուն: Նա գիտեր իր փրկության պատմությունը և այն փաստը, որ իր խնամակալ հրեշտակի անունը Վադիմ է:
Ալյոնան կապ էր պահպանում նրա հետ, նամակներ գրում, նկարներ ուղարկում, իրեն նեղացնող երեխաներին պատմում, որ կա մի անձնավորություն, ով իրեն պաշտպանում է:
Ալոնայից ստացած գրությունները ուրախացնում և միևնույն ժամանակ տխրեցնում էին Վադիմին: Նա հասկացավ, որ աղջկա՝ լիարժեք ընտանիք ունենալու մասին երազանքը շատ մեծ է, և այն, որ մի օր կորդեգրեն իրեն:
5 տարի անց Վադիմը հերթական անգամ եկավ այցելելու Ալյոնկային և տարավ նրան իր հետ զբոսանքի: Նրանք քայլում էին, զրուցում և պատմում վերջին նորությունները: Երբ եկավ հրաժեշտի պահը, Ալյոնան տխրեց և համառորեն հրաժարվեց մտնել մանկատան պատերից ներս:
Հանկարծ Վադիմը ժպտաց և հայտնեց, որ վաղվանից Ալյոնան տեղափոխվում է իր մոտ, քանի որ նա պաշտոնապես որդեգրել է նրան:
Աղջկա ուրախությանը չափ ու սահման չկար:
